Wat is het beste aan Rotterdam verlaten? De weg terug. En die weg terug kun je op veel manieren afleggen. Rennend bijvoorbeeld. Zo namen tijdens het Pinksterweekend in mei honderd mensen van Gers! deel aan de 25e editie van de Roparun. De hardloopestafette van Parijs naar Rotterdam om geld in te zamelen voor de palliatieve zorg van kankerpatiënten. Gers!-medeoprichter Arjen van Riel deed als fietser mee aan dit unieke evenement: “Een enorme sportieve inspanning die in het niet valt bij alle inspanningen die kankerpatiënten dagelijks moeten leveren.”
De Roparun is een van de vele sportieve voorbeelden van Rotterdam op z’n best. Het verhaal gaat dat het 25 jaar geleden begon met een stel politieagenten dat besloot een tegenprestatie te leveren voor een collega die aan kanker leed. Met dertien teams renden ze in estafette van Rotterdam naar Parijs om geld in te zamelen voor de palliatieve zorg aan kankerpatiënten. De actie sloeg aan en het jaar erop vertrokken meer teams, en elk jaar blijft dat aantal stijgen. Werd in het eerste jaar 45.000 euro opgehaald, bij de editie van 2015 was dat ruim 5 miljoen. In totaal heeft de run inmiddels bijna 68 miljoen euro opgehaald. Vorig jaar besloot de Gers! Foundation zich ook in te schrijven voor deze run, die inmiddels niet meer van Rotterdam naar Parijs leidt, maar omgekeerd van Parijs naar Rotterdam. Sinds 2012 is er een tweede route die vanuit Hamburg naar Rotterdam voert, omdat de route vanuit Parijs maar maximaal 275 teams kan hebben. Gers! had een team vanuit Parijs en eentje vanuit Hamburg lopen.
Militaire operatie
Dit jaar vertrokken vier teams vanuit Parijs. Arjen van Riel sloot zich als fietser aan bij een van deze teams. Elk team bestaat uit acht lopers en vier fietsers, verdeeld over twee auto’s. De lopers wisselen elkaar elke 1500 meter af, de fietsers begeleiden de lopers op de weg om voor hun veiligheid garant te staan. De auto’s, en dus de twee groepjes lopers, wisselen elkaar weer elke vier à vijf uur af. “Ik heb dus inderdaad ongeveer 270 kilometer gefietst in 48 uur. Best pittig”, lacht Arjen terugkijkend op het evenement. “Het is haast een militaire operatie”, zegt Arjen.
“Met honderd man op pad gaan, iedereen onderweg van eten en drinken voorzien, lichamelijke ondersteuning voor de lopers, een medisch team paraat hebben staan en twee basiskampen die ‘over elkaar heen springen’ om steeds weer klaar te staan voor de teams als ze moeten gaan rusten.” Naast deze logistiek al ingewikkelde puzzel, moesten ook alle vier de teams tegelijk op de Coolsingel zien te eindigen. “Onze lopers hadden dus richttijden en we startten allemaal kort op elkaar. Als het startsein valt en je ziet een jaar voorbereiding leiden tot zo’n gesmeerde start… Poeh, dat is wel even emotioneel, hoor.”
Heuvels
En Gers! zou niet gers zijn als er geen groot feest van werd gemaakt. Het vertrek ging dus gepaard met een erehaag met vlaggen, vuurwerk en groene rook. Alle lopers vertrokken tegelijk, waarna de auto’s en de fietsers zich tien kilometer na de start op het parcours mochten vervoegen. Vanaf dat punt waren de teams compleet en kon Gers! richting Rotterdam gaan.
“Je begint rustig in een redelijk vlak landschap, maar na een paar uur komen de heuvels”, denkt Arjen terug. “Aan het eind van de dag en midden in de nacht heb je het dan zwaar, hoor. Je fietst heuvel op, heuvel af in het tempo van de hardlopers. Dat ligt net onder je normale fietstempo en je mag natuurlijk niet vertragen of versnellen.”
Vooral de nachtelijke stukken waren zwaar. In het stikdonker door de Franse en Belgische landerijen lopen en fietsen, de eerste nacht ijzig koud. De chauffeurs van de busjes letten goed op de veiligheid en of iedereen wel genoeg eet en drinkt onderweg: “Maar je gaat op een gegeven moment toch het gebrek aan slaap voelen. Je hoofd wordt zwaar en je concentratie vermindert. Dat zijn de momenten dat je er echt als team voor elkaar bent. Je sleept elkaar er doorheen. Juist omdat je denkt aan al die mensen die vechten tegen kanker, kun je extra reserves vinden. En laten we eerlijk wezen, als je in de ochtendschemer alleen met je lopers fietst en er springen twee reetjes voor ons de weg over, dan voel ik me de koning te rijk. Dan vergeet je even alle pijntjes van de rit en is het puur genieten.”
‘Aan het eind van de dag en midden in de nacht heb je het dan zwaar, hoor’
Lee Towers
Na ruim 500 kilometer komen alle vier de teams bij elkaar in Westmaas, net na de Heinenoordtunnel. Dit is de laatste wissel van lopers, maar iedereen krijgt hier de kans het laatste stuk te lopen of fietsen. “Vanaf Westmaas gaat het langs de Daniël den Hoedkliniek naar de Kop van Zuid. Voor veel mensen is dit laatste stuk bijzonder. Ze kennen mensen die in de Daniël den Hoed liggen of gelegen hebben en het is toch het symbool voor de tocht die we met elkaar lopen.”
Uiteindelijk gaan alle lopers op pad voor de laatste dertig kilometer. De officiële finish is op de Kop van Zuid. Daar verzamelen alle honderd mensen van Gers! zich om gezamenlijk via de Erasmusbrug naar de Coolsingel te lopen. Als verrassing voor het team, maar ook een beetje voor alle andere teams en toeschouwers, is Lee Towers bereid gevonden ‘You never walk alone’ te zingen bij de finish voor het stadhuis. “Ik kreeg echt een brok in mijn keel toen hij daar stond. Ik kon niet eens meer meezingen”, zegt Arjen. En terwijl een vliegtuigje boven de menigte vliegt met de banier ‘Gers! thuis in Rotterdam’ barst een groot feest los op de Coolsingel. Het is de ontlading van 48 uur fysieke inspanning met nauwelijks slaap, maar het is bovenal de trots dat als één team deze prestatie is neergezet. Arjen tot besluit: “Het is echt ongelofelijk om die verbroedering te zien. Mensen die elkaar soms totaal niet kenden, zijn in een paar dagen tijd vrienden voor het leven geworden. Als ik dat zie, ben ik zo trots op al die mensen.”