Mijn allereerste column voor Gers! en ik zou bij God niet weten hoe te beginnen. Dus onder het motto ‘doe íets’ begin ik gewoon. Als 23-jarige, kersverse Schiedammer – ik woon er sinds een jaar – houd ik me in het dagelijks leven bezig met powerliften, stagelopen en afstuderen. Dat laatste mag ook wel een keertje na vijf jaar. Ik maak muziek en heb ik sinds begin dit jaar, samen met beste vriend Ricky, mijn eigen online bootyprogramma. Dit alles probeer ik dan óók nog te delen op mijn Instagram, waar ruim 12.000 mensen mijn leven volgen. Een beetje veel allemaal? Misschien wel, maar ik vind het onwijs leuk.
Ieder zijn eigen voorkeur
Als ik al die dingen over mezelf vertel, roept vooral mijn sport, powerliften, nog weleens vragen op. ‘Pas je wel op dat je niet te mannelijk wordt?’ Het is misschien wel de meest gehoorde opmerking. Want ja… ja, wat eigenlijk? Powerliften is gewichten is spieren is mannelijk. Zoiets? Ik powerlift nu zo’n twee jaar. Daarvoor deed ik aan ‘ik-doe-alsof-ik-weet-wat-ik-aan-het-doen-ben’-fitness (niet dus). Powerliften heeft voor mij alles veranderd. Letterlijk en figuurlijk. Fysiek en mentaal. Het beeld dat je daarbij als vrouw te mannelijk zou kunnen worden, is kennelijk het heersende beeld. Wat mij rust heeft gebracht, is de acceptatie dat ieder zijn eigen voorkeur heeft. En voor mij is powerliften vooral een bron van kracht, doorzettingsvermogen en discipline.
‘Powerliften heeft voor mij alles veranderd. Letterlijk en figuurlijk. Fysiek en mentaal’
O ironie
Maar wat is het eigenlijk? Die vraag wordt minder vaak gesteld. De sport draait om drie oefeningen: squatten ofwel kniebuigen, bankdrukken en deadliften. Op een wedstrijd heb je drie beurten per lift, waarbij de poging met de zwaarste gewichten telt. Mits correct uitgevoerd, maar dat zal duidelijk zijn. Nu train ik vier of vijf dagen per week en ik doe eind maart mee aan het Nederlands Kampioenschap. Ben ik best trots op.
En het brengt me veel, zoals een reclame van Basic Fit. O ironie: daarin wordt gezegd dat ik te stoer en te mannelijk ben en wel een vent lijk. Waarop ik antwoord: ”Dat bepaal ik zelf wel.” En ik vind het een onwijs krachtig statement. Zeker in een samenleving waarbij iemands uiterlijk soms belangrijker lijkt te zijn dan hoe iemand is als persoon.
Powerliften is voor mij veel meer dan simpelweg een gewicht optillen. Het is een sport waarbij het mentale aspect, en de daarbij komende groei, misschien nog wel belangrijker is dan het fysieke aspect. En die ‘mannelijkheid’? Ik vind het prachtig. Ieder zijn eigen voorkeur, hè.