De koek is op, voorlopig. Dit is het laatste Bakkersmeisjesverhaal van dit seizoen. Er gebeurt van alles in de bakkerij, maar ik schrijf het niet meer op. Ik verkoop brood, zet koffie, serveer lunch, maak praatjes, spreek lieve mensen. Toch er is nu niets waarvan ik denk: dát moet u weten.
Laatst heb ik kaneelbroodjes gemaakt,
Ik heb heel precies, met de rolmaat, gemeten
Of ze even groot waren of niet.
Maar ach, dat wilt u vast niet weten.
Er was wel, van de week, een hond die zo hard blafte,
Dat ik spontaan begon te zweten.
Zijn baasje vertelde dat hij in kinderhandjes had gebeten.
Maar ach, dat wilt u vast ook niet weten.
Als er even geen klanten (of blaffende honden) in de winkel zijn,
Lopen we behoorlijk te keten
En allerlei ongein uit te vreten.
Maar dat, dat mag u eigenlijk niet weten.
Gisteren was er een tortelend paar
Die pas om één ontbeten.
Ze hadden het zo gezellig met elkaar.
Maar ach, dat wilt u vast niet weten.
Over gezelligheid gesproken, er komt ook regelmatig een man
Met wie ik weleens zou willen daten.
Kijken wat ik allemaal met hem kan.
Maar ach, dat hoeft u niet te weten.
Tabee!