Rotterdam is van oudsher een stad van nieuwkomers. Een stad van pioniers met heel veel verschillende nationaliteiten. Hoe ervaren zij het leven hier? Deze keer de Iraanse Elnaz Farahbakhshian (37).
Zoveel verschillende mensen op straat, zoveel culturen, zoveel talen. En zelf liep ze daar tussen, in alle vrijheid. De Iraanse Elnaz Farahbakhshian voelde zich meteen thuis toen ze de eerste keer in Rotterdam liep. “Ik dacht: ik ben niet de enige. Hier was ik geen vreemde meer.”
Elnaz is een revolutiekind, geboren in 1979, in de Iraanse hoofdstad Teheran. Het is het jaar waarin ayatollah Khomeini aan de macht kwam en vrouwen in zijn islamitische regime bedekt over straat moesten. Iraanse vrouwen in korte rokken en bikini’s kende ze alleen van de verhalen en foto’s van haar moeder.
‘Zelf heb ik nooit schoten of bommen gehoord, maar de oorlog was dichtbij’
Haar kinderjaren zijn getekend door de oorlog met Irak. Elnaz herinnert zich de vele dode studenten na een bombardement op de universiteit. “Zelf heb ik nooit schoten of bommen gehoord, maar de oorlog was dichtbij. Gelukkig kon ik wel gewoon naar school. We waren altijd alert, getraind om te vluchten.”
Ze studeerde uiteindelijk cel- en moleculaire biologie. Ooit hoopt ze een medicijn te ontwikkelen tegen kinderleukemie. In Rotterdam heeft ze voor die droom een mooie basis gelegd. Bij het Erasmus MC deed ze onderzoek op de afdelingen hematologie (bloedonderzoek) en oncologie.
Elnaz speelde al eens met het idee om naar Nederland te komen. Naar het land van de tulpen, regen en lange mensen, zoals ze opmaakte uit de verhalen van haar oom die hier woonde. Het was de liefde die haar de definitieve zet gaf. De man met wie ze trouwde, ook een geboren Iraniër, woont hier nu ruim twintig jaar en viel als een blok voor Elnaz toen hij haar spotte op een huwelijksvideo van gezamenlijke vrienden. Hun eerste date was in Teheran. “Het klikte meteen.”
Na een sollicitatiegesprek bij het Erasmus MC zag ze Rotterdam voor het eerst. “Als kind wilde ik architect worden. Dat voelde ik hier weer: ik vond het centrum mooi. Later leerde ik dat Rotterdam ooit ook gebombardeerd was. Met deze stad, met de mensen die het nog hebben meegemaakt, voel ik me verwant.”
Nederland voelt nu als haar thuisland. Vrijheid voelt ze hier elke dag. Buiten sporten hoeft bijvoorbeeld niet meer in lange, bedekkende kleding. Hier kan ze zichzelf zijn: “Daarvan geniet ik nog elke dag.”