Twee zeer sympathieke gemeenteraadsdames dienden in juli 2016 een motie in waarin zij vragen een monument te maken voor de LHBT-gemeenschap. En de gemeenteraad heeft die motie aangenomen. Dus is er werk aan de winkel voor de betrokken ambtenaren. Ook weer twee zeer sympathieke dames.
Het moet een plek worden waar men stil kan staan als er weer een verknipte cryptonicht zijn bloedige slag heeft geslagen. Zoals in Orlando. Je hoopt natuurlijk dat het monument nooit daarvoor gebruikt hoeft te worden. Op zich is dat al reden genoeg om snel ergens iets te realiseren. Dat de boze anti-gayduivels dan wegblijven. Een naïeve gedachte, vrees ik.
De andere kant
Maar waarom zo negatief gedacht? Waarom belichten we niet de positieve kant van onze zaak? Met andere woorden: alsjeblieft geen zwaarmoedige plek met gebroken glazen platen of zich oprichtende torso’s met verbroken ketenen. Kan het een impuls zijn: een optimistische kijk in de toekomst? Voor alle jongens en meiden die er nu achter komen dat er meer is tussen hemel en aarde dan gebaande paden? Burgemeester Aboutaleb kreeg bij zijn aantreden in 2009 van het bedrijfsleven een vrolijk gekleurde keramieken schaal waarin allerlei typen mensen ‘figureren’. Onder die schaal zit een penning: ‘Diversiteit maakt rijk’.
‘Dat de boze anti-gayduivels wegblijven door een monument op te richten, een naïeve gedachte, vrees ik’
We mogen gezien worden
En hoe rijk zijn wij niet als stad, met ik weet niet hoeveel culturen en ik weet niet hoeveel vogels van diverse pluimage? De kleurrijke regenboogvlag is niet voor niets het symbool van de Gay Community geworden.
Kortom, alle reden om zo’n plek in de stad niet alleen een negatieve lading mee te geven. Anders dan bij het mooie en ingetogen Joods Kindermonument aan de Stieltjesstraat valt er voor de LHBT-gemeenschap in Rotterdam ook iets te vieren. ‘We zijn er en we willen gezien worden.’ Dezelfde Aboutaleb heeft ook eens gezegd dat ‘tolereren niet hetzelfde is als langs elkaar heen leven.’
Divers Kunst-Werk met draagvlak
Een aantal mensen buigt zich over randvoorwaarden voor zo’n, wat ik gemakshalve ‘homomonument’ noem. Dat is best een lastige klus. Je kunt niet met 60.000 mannen, vrouwen en ‘in-betweens’ een kunstwerk ontwerpen. Dat wordt ‘doodgepraat’. Dat is niet Rotterdams. Bovendien zijn er beproefde procedures voor zulke kunstopdrachten. Daarin zit meestal een tussenstap met drie schetsontwerpen. Lijkt mij een hele goede zaak; dan is er wat te kiezen. Maar geef wel ruimte aan de mening van de mensen die er straks naartoe willen. Hopelijk niet om troost bij elkaar te zoeken. Maar om de rijkdom van diversiteit te vieren. De Rotterdamse diversiteit.