Eindelijk komt er een einde aan de terreur die ons Rotterdammers systematisch is aangedaan door de gemeente en de bedenkers van de meest overbodige uitvinding sinds de amfibiemobiel: de ChipKnip.
“Even chippen, zo gepiept” was ooit de leus van het door de firma Currence ontwikkelde betaalmiddel. Helaas voor Currence was er aanvankelijk weinig animo voor het elektronische portemonneetje. Behalve voor het Friese orkestje De Kast dan, die er nog een reclamespotje over opnam. Door het hele land werden oplaadpunten opgehangen waar je o zo handig je digitale centen van de ene pas naar… precies, dezélfde pas kon overzetten. Het hele project faalde jammerlijk. Godzijdank voor Currence, werkte er waarschijnlijk een vriendje van Meneer Currence bij de gemeente Rotterdam. Die op zijn beurt besloot om de TjipKnip te bombarderen tot enig geldig betaalmiddel voor het parkeren van auto’s in, nota bene de tweede stad van Nederland. Als de berg niet naar Mozes komt, gaat Mozes immers wel naar de berg toe. En zo zijn we allemaal ontelbare keren op de bon geslingerd, omdat we – wanneer je eindelijk een plekkie hebt gevonden – erachter moet komen dat er nog maar één euro op je PritStift staat.
Van de week was het weer raak; de ChopZak gáát dan wel weg, maar ís dat tot 2015 nog niet. Er stond nog vijf euro op de SlipKnikker en ik zette m’n bussie recht voor mijn werkplek in Rotterdam-Noord. Eerst als de sodemieter m’n spullen uit het bussie halen en dan pas betalen, ik heb de resterende vijf euro op de FlopKnip immers nog hard nodig om nog een uurtje of anderhalf te kunnen werken en ben nu slechts aan het laden en lossen. Je moet er allemaal over nadenken.
Zet ik m’n gitaarversterker op z’n plek, komen d’r twee van die gi-ga-galbakken aangelopen en staat die ene komediant – zonder dollen – al foto’s van m’n bussie naar de belastingdienst te sturen… Uiteraard was er geen discussie meer mogelijk. Ik kreeg een bon. Met een ruk verwijderde ik het bonnetje – dat door het marsmannetje onder mijn ruitenwisser was gestoken – en spoedde mij weer naar binnen.
Na enige tijd kwam ik erachter dat ik het bonnetje niet had teruggestoken. Ik stoof naar buiten en waarempel; er zat alweer een nieuwe parkeerboete op. Ik kon het vloeken en tieren niet langer onderdrukken en opeens stond er, als bij toverslag, een raadslid van de SP voor m’n neus die mij een flyer aanbood en me met zijn rustgevende stemgeluid enigszins tot bedaren wist te brengen. Best een aardige gozer, maar ik had er helemaal geen zin in op dat moment.
Zieltjes winnen doet men als je het zwakst bent en het was dan ook maar goed dat er geen Jehova’s Getuigen in de buurt waren op dat moment, want als deze mij dan hadden bezworen dat de ChipKnip sowieso al een uitvinding van Satan was, waren zij de eerste geweest die ik die dag geloofde. En was ik waarschijnlijk nu al een week ontzettend in de Here geweest. Amen.