Shantie Singh
Schrijfster (Gl)ambtenaar, artiest, bestuurskundige, passie voor vrouwenrechten Storyteller on stage, in words & on fabric
‘Het leven wordt kleiner.’ Zo beschreef iemand de afgelopen drie maanden van het leven met de maatregelen. Deze vreemde tijden hebben een andere tint afhankelijk van het scenario waar je in zit. Inktzwart voor degenen die geliefden ziek zien worden, of zelfs hebben verloren. Confronterend en zwaar voor degenen in de frontlinie van de zorg. Dan zijn er velen die worstelen met onvoorspelbare economische voorspellingen. Tot slot een hele grote groep die vooral noodgedwongen moet dealen met de nieuwe staat van de wereld. Daar het beste van moet zien te maken.
Toen het begon leek alles stil te staan. Ook ik had dat gevoel. De schappen in de supermarkten raakten schrikbarend leger, mijn optredens voor de komende weken werden afgelast. Volledig onduidelijk wanneer mijn nieuwe roman De Kier, waar ik al drie jaar hard aan had gewerkt, in deze omstandigheden zou uitkomen en hoe. De straten waren zwaar van stilte. Getik van pumps die in de kast bleven liggen, onuitgesproken zinnen, niet verstuurde blikken. Om me heen menselijk gedrag wat me deed verbazen, deed afgrijzen, maar bovenal ontroerde.
De pilaren van mijn vreugde en levensgeluk draaien om echte connectie met anderen. Ik word blij als ik mensen raak met geschreven of uitgesproken woorden. Ik ben een stadsnomade. De buzz en levendigheid van de stad pulseert door mijn aderen. De aard van de mens is ook sociaal. We willen verbinding maken. Samen de werkelijkheid maken door onze verbeelding. De meest briljante uitvinding van de mens is dan ook taal, het ultieme middel om te delen. Wat je hebt bedacht in woorden vatten.
De afgelopen maanden heb ik veel geschreven en herschreven. Met aandacht en focus. Ik heb nagedacht over deze teksten tijdens het wandelen in de natuur. Met ingehouden adem en een zucht gekeken naar de kleuren, de pracht, de uitzinnigheid waarmee alles bloeit. Om me daarna verbaasd af te vragen hoe ik zoveel schoonheid nu pas voor het eerst echt lijk te zien. Ik heb over mijn roman gesproken met vriendinnen. En we hadden de tijd. Zonder te veel haast konden we afdalen naar gespreksonderwerpen die normaal niet werden aangeroerd.
‘Ik zie meer schoonheid en diepte in de kleine dingen dan ooit tevoren’
Mijn verjaardag vierde ik weliswaar met minder mensen tegelijk, maar de tijd die we hadden smeerden we uit over zoveel mogelijk verbinding. En dat ben ik ook van plan met de lancering van mijn roman op 14 juli. Jawel, inmiddels is er dan toch een datum geprikt. Niemand weet hoe de toekomst zal lopen, plannen maken voor de komende maanden is als kijken in een glazen bol. Daarom is alles wat we kunnen doen: improviseren en hopen voor het beste.
“Blessed are they who see beautiful things in humble places where other people see nothing”, is een uitspraak van Camille Pissarro, en de spreuk van mijn nieuwe roman. En het is alsof ik deze uitspraak de afgelopen drie maanden meer dan ooit ben gaan naleven. Ik zie meer schoonheid en diepte in de kleine dingen dan ooit tevoren.
Het is maar de vraag of het leven echt kleiner is geworden. Wel als je kijkt naar afgelegde kilometers. Maar het leven is ook dieper geworden voor velen. Bewuster. Intenser. Misschien hebben we in andere maatstaven minstens even veel kilometers afgelegd, of zelf meer, omdat we dieper leven. We reizen op andere manieren. Dat is niet kleiner, maar juist groter leven.