Meneer Lief en mevrouw Bender hielden van elkaar. Daar krijg je kindjes van, zeker anno 1867. Het hunne heet Melief Bender. Dit jaar viert het oudste café van Rotterdam zijn 135e verjaardag. Uitgeblust? Welnee. Zeker sinds een voormalige regiodirecteur van Heineken, de zaak overnam, is Melief weer alive and kicking.
Als regiodirecteur van Heineken heb je natuurlijke vele zware verantwoordelijkheden, maar betaald bier drinken in de tijd van de baas is er daar ook een van. Wie geeft zo’n wereldbaan nu op om zich te bekommeren over een – met alle respect – rimpelig oud besje? Nou, Robèr Willemsen dus. “Ik kwam hier al in mijn studententijd en daarna zakelijk voor Heineken. De locatie, de gemêleerdheid van het publiek, de geschiedenis; ik zag mogelijkheden. Bovendien wilde ik graag zelf ondernemer worden. Toen ik hoorde dat de vorige eigenaar twijfelde of hij door wilde gaan, ben ik gaan praten.”
‘Als je alleen je deuren opengooit, gebeurt er niets’
Het nieuwe bruin
Sinds 1 januari 2012 is Robèr de nieuwe eigenaar. Er was wel wat werk aan de winkel. Het oude, bruine café stond een beetje stil. “De horecamarkt verandert constant. Je moet mee veranderen, anders verlies je. Ik wil dat Melief toonaangevend wordt voor het nieuwe bruine café. Dat betekent dat je klanten keuzes moet bieden. Je kunt hier nu ook eten, er is af en toe live muziek en er is meer keuze in dranken. Alleen koffie volstaat niet meer, er moet ook een latte macchiato zijn. Net zoals we vier verschillende huiswijnen aanbieden. Naast de bandjes, is er hier elke woensdagavond een jamsessie met studenten van Codarts. Dat is niet alleen leuk voor ons, daar hebben zij ook wat aan.”
Eén groot volksfeest
Robèr heeft duidelijke doelen voor ogen: “Melief is sinds een jaar of zes verdwenen uit de Café Top 100. Daarin moeten we terugkomen. Als horecaondernemer moet je altijd streven naar het hoogste. Je moet de Ketelbinkie willen winnen voor het beste kopje koffie, je moet die Gastronomieprijs willen winnen. Je moet ondernémen. Uit mijn Heineken-tijd weet ik dat veel cafés last hebben van de crisis. Anderzijds: als je alleen maar de deuren opengooit, gebeurt er niets. Je moet iets extra’s doen.”
Een van zijn eerste acties was het wegbreken van de voorpui. “Daardoor is het nu veel lichter geworden en zie je direct wat er zich binnen afspeelt. Opeens komen er nu ook vrouwen binnen! En ook voor de rokers is het natuurlijk makkelijk.”
Daarnaast zijn er in Melief regelmatig High Beers (bierproeverijen met happen), Melief Brunches en onlangs nog, het Bockbier Festijn. “Ik heb ook een grootse haringparty gehouden, met dames erbij die glaasjes sherry uitdeelden en een shantykoor. Daar kwam van alles op af, van zwerver tot en met winkelende dames. Alles smolt samen en het was één groot volksfeest. Commercieel gezien was dat misschien minder handig, maar soms moet je dat soort dingen gewoon doen. Ik houd van dat sfeertje.”
‘Opeens kwamen er ook vrouwen binnen!’
M’n opa!
De stamgasten zagen de veranderingen met argusogen aan. “Eten? Dat zou toch niets voor Melief zijn. Inmiddels zijn ze wel om. Waar we overigens wel aan vasthouden, is het vakmanschap van ons personeel. Horeca is maar al te vaak een bijbaantje. Wij werken met deels oude, geschoolde krachten en deels studenten uit het corps. Niet zomaar studenten; ze moeten een speciale ballotage door om hier te mogen werken.”
De fotowand achterin het café blijft ook. Hier wordt de geschiedenis van Melief pas echt goed zichtbaar. “Dat is het leuke van dit café. Er komen regelmatig mensen kijken op de foto’s om te zien of hun vader of oma er ook op staat. Want die kwamen hier ook al. Iedereen heeft iets met Melief Bender!