Vier jaar geleden stopte Raemon Sluiter als proftennisser. Zijn lichaam wilde niet meer en de ziekte en het overlijden van zijn nichtje hakten er te diep in. Een openhartig verhaal over verdriet, liefde, tennis en roddelbladen. “Er staat een dimmer op mijn leven. Ik probeer hem terug te draaien en wil dat het licht weer volop gaat schijnen. Dat lukt steeds beter.”
Het uitzicht van het loftachtige appartement van Raemon Sluiter en zijn vriendin Fatima Moreira de Melo is fabelachtig. Op vier hoog in Hillegersberg kijken ze uit over de Bergse Achterplas. De kolossale flatscreen tv toont een tenniswedstrijd, zachtjes. Raemon – in trainingsbroek – heeft een verzoek. “Ik wil de laptop er graag bij houden. Fatima speelt een belangrijke pokerwedstrijd. Ze is net doorgedrongen tot de laatste acht.” En dus belanden Fatima en haar mede-pokeraars via een livestream op de grote eettafel.
‘De tennisbaan was de enige plek waar ik me toen goed voelde’
Rustpunt
“We wonen hier nu vijf jaar. Superleuk, zo’n loft, zolang je geen kinderen hebt. Ik ben hier vlakbij opgegroeid en erg gehecht aan dit buurtje. Deze stad en deze buurt zijn altijd mijn thuis geweest, mijn rustpunt na het reizen. In het centrum kom ik niet vaak meer. Zeker nu ik met Fatima ben, zal ik de drukte niet snel opzoeken. Maar dit is wel mijn stad, ik vind de mensen prettig, lekker recht door zee. In Rotterdam bestaan grote cultuurverschillen. Maar het is belangrijk om open te blijven staan, niet verbitterd te raken door een enkele slechte ervaring. Ik ben een keer in het Oude Noorden een portiek ingetrokken door vier Marokkanen. Moest ik mijn Nikes afgeven. Dan is het heel makkelijk om te zeggen: kut-Marokkanen. Ja, er zijn wel eens incidenten en soms denk ik ook: godverdomme. Maar je kunt niet iedereen over een kam scheren.”
Op zoek
“Ik ben in 2009 gestopt als proftennisser. Daarna heb ik wat clinics gegeven. Tot twee jaar geleden trainde ik Thiemo de Bakker, die als prof de wereld rondreist. Maar ik wil niet langer 35 weken per jaar weg van huis zijn. Als het nou in deeltijd kon, samen met een andere trainer. Ik ben nu coach bij de tennisbond en geef privé-training aan getalenteerde kinderen. Het is een proefperiode om ervaring op te doen en uit te vinden wat ik het leukst vind. Ja, ik heb ook even gepokerd. Heel leuk, maar er gaat ongelofelijk veel tijd in zitten. Dat boek is nu gesloten. Als je ‘s nachts tot vijf uur zit te kaarten, ben je niet helemaal fris als je om acht uur de baan op moet. Tennis blijft dus mijn rode draad. Een tennisschool lijkt me ook wel wat. Wel met een partner, want organisatorisch ben ik slecht. Administratie, post, dat heb ik nooit geleerd. Het werd voor me geregeld. De afgelopen vier jaar heb ik daar ook geen stappen in gemaakt. Fatima regelt alles. Ik kan heel hard werken, maar als de interesse er niet is…”
Tennishoogtepunten
“Heel af en toe mis ik het tennis. Vooral die mooie momenten: de wedstrijden die ik won op Wimbledon en in de Davis Cup, mijn ranking als nummer 46 van de wereld. En natuurlijk het ABN AMRO-toernooi in Ahoy. Dat ik daar als voormalige ballenjongen de finale haalde, was een hoogtepunt. Als ik die hal nu binnenloop, wil ik nog steeds liever rechtsaf gaan. Een balletje slaan. Thiemo de Bakker of Robin Haase kan ik nog aardig bijbenen, althans: voor anderhalf uur. De volgende ochtend heb ik een takelwagen nodig om uit bed te komen. Ik had een heel zware, dubbelhandige speelstijl. Technisch was ik geen mooie speler. Het moest bij mij op kracht, inzet en energie. Ik moest altijd extra stappen zetten om bij de bal te komen.”
Ah! Fatima heeft azen! De kans dat ze deze hand wint is 83 procent. Dat is heel gunstig.
Eerst mens, dan tennisser
“Ik stopte op het moment dat het al een tijdje minder goed ging met tennis. De ziekte van mijn nichtje gaf de doorslag (Luna, het vierjarige dochtertje van Raemons broer, had een tumor in haar hersenstam, red.). We kregen te horen dat ze nog maar een jaar zou leven. Mijn reactie als er iets ergs gebeurt in de familie is: fuck de rest. Meteen. Toen heb ik de optelsom gemaakt. Stoppen. Op mijn leeftijd had het ook geen zin om na een jaar weer terug te komen, dan heb je zo’n achterstand. Ja, van sporters zeggen ze dat ze alles om zich heen uit moeten schakelen, egoïstisch moeten zijn om te presteren. Maar ik was altijd eerst mens, dan tennisser. Sjeng Schalken zei eens: ‘Alle tennissers zijn egoïsten, behalve Raemon.’ Fatima zegt altijd dat ik een betere teamsporter was geweest. Andersom geldt dat zij ook een goede solosporter zou zijn geweest.”
‘Ik heb er lang over gedaan om deze klap te boven te komen’
Vlucht
“In februari stopte ik met tennis, in juli overleed mijn nichtje. Ik heb in die tijd heel veel bij mijn broer gezeten. Voor hem moest het leven ook doorgaan en daar heb ik een grote rol in gespeeld. Maar gaandeweg kreeg ik steeds sterker het gevoel dat ik toch nog wilde tennissen. Misschien had ik heimwee naar de tijd dat alles nog goed was. Misschien wilde ik echt tennissen. Dat weet ik nog steeds niet. De tennisbaan was de enige plek waar ik me goed voelde na het overlijden van mijn nichtje. Tennissen op zo’n hoog niveau geeft je geen tijd om over andere dingen na te denken. Misschien was het een vlucht, dat kan. Ik heb nog de finale gespeeld in Rosmalen, wat een vrij uitzonderlijke prestatie was. Maar mijn lichaam redde het niet meer. Ik was na februari ook niet goed met mijn lijf bezig geweest. Dagen achtereen ging ik naar de Mac. Dat hakte erin, ik was twaalf kilo aangekomen.”
Hé! Er is er weer eentje uit!
Levensgenieter
“Ik ben een levensgenieter, maar niet in de zin van feesten of drank. Ik houd van gezelligheid. Dat miste ik het meest in het buitenland. Gelukkig heb ik ook wel met jongens uit Nederland gereisd. Dan ga je met z’n vijven naar Miami, hard werken. Als je er vervolgens uit ligt, dan zit je wel nog steeds in Miami met vier aardige gasten! Maar in je eentje is het anders. Ik trok wel op met buitenlandse collega’s, maar even een hapje eten samen was er niet bij. Van doorzakken houd ik helemaal niet. Toen het uit was met mijn eerste vriendinnetje en ik een blessure had, is er een heel korte periode geweest dat ik elk weekend in de stad was. Ik vond er geen reet aan. Ik ben niet gewend om te drinken, dus ik was na drie bier van de kaart. Met alcohol is er maar een heel kleine fase waarin het leuk is. Als ik daarover heen ga, ben ik vier dagen ziek. Wat me ook tegenstond, waren die dronken gasten die om je heen gaan hangen. Ik ben redelijk benaderbaar, maar als mensen lazarus zijn en blijven plakken, dat is niet heel relaxed. Ik voel me dan ongemakkelijk.”
‘Er is zoveel onzin over ons verschenen in de roddelbladen’
Bekende Nederlander
“Ja, de ogen zijn op ons gericht, vooral die van de roddelbladen. Sinds ik met Fatima ben, is dat veel erger geworden. Ik heb me er altijd over verbaasd dat dit soort bladen bestaansrecht heeft, maar dat komt omdat ik zelf totaal niet nieuwsgierig ben. Als het puur om mijn spel ging, vond ik de aandacht heerlijk. De eerste keer dat ik op straat werd herkend, vond ik nog wel leuk. Maar heel snel erna had ik iets van: nee. Ik zoek het ook niet op. Mijn ex-vriendinnetje vond die aandacht wel leuk, ik kreeg ook uitnodigingen voor premières en zo. Er is door de jaren heen aardig wat onzin over Fatima en mij verschenen. Een redacteur van de Telegraaf confronteerde me ooit met de roddel dat Fatima en ik uit elkaar gingen. Voor één keer ben ik daar op ingegaan. Ik vertelde dat het prima ging tussen ons en dat we de week erna naar Las Vegas zouden gaan. Staat een kwartier later op de Telegraaf-site: Fatima en Raemon: trouwen in Las Vegas? Het boeit ze niet. Zo verdienen ze hun geld.”
Dat is weer een stapje. Ze staat tweede in chips. De vaart zit er nu redelijk in.
Zeldzaam slechte reclame
“Soms doet het echt pijn. Een half jaar geleden schreef de Privé ook dat we op het punt stonden om uit elkaar te gaan. Daar werd het overlijden van mijn nichtje bij getrokken. Dat is vijf jaar geleden. Destijds ging het inderdaad slecht met mij en daardoor ook met ons samen. Nog steeds heb ik af en toe last van haar overlijden, maar dat heeft allang geen weerslag meer op onze relatie. Het verhaal klopte dus niet, en als je er dan ook nog zoiets persoonlijks bij trekt, dan ga je een grens over. Ik moest me inhouden om die man niet te bellen of hem een sneer te geven via mijn column in het AD. Over mij kun je alles schrijven. Ik heb in een zeldzaam slechte shampooreclame gespeeld, puur voor het geld. Dan kun je kritiek verwachten. Niet leuk, maar het hoort erbij. Maar als je onwaarheden over Fatima schrijft, ga je veel te ver en dan gaat het mij ook pijn doen.”
Kinderen
“Ik ben gek op kinderen. Op mijn 25e dacht ik dat ik er wel klaar voor was. Nu ben ik blij dat het anders is gelopen, ook omdat ik nu met Fatima ben natuurlijk. Bovendien: sinds het overlijden van mijn nichtje, denk ik er niet meer zo licht over. Fatima en ik realiseren ons dat niets vanzelfsprekend is. We denken goed na over de consequenties. Stel dat ik toch weer een topspeler wil coachen en ik twee weken naar Amerika moet. Dat is heftig. Ik ben gewend om veel weg te zijn van de mensen van wie ik houd, maar met kinderen is dat toch anders. En Fatima heeft ook een carrière. Misschien zitten wij wel iets teveel aan de andere kant van het spectrum hoor, dat we téveel nadenken. Op zich goed, want je ziet zo vaak ongelukjes, mensen die niet goed over de consequenties nadenken of geen stabiele relatie hebben.“
Ja, weer een weg. Ik stuur even een smsje.
‘Als je alles onbelangrijk vindt, ben je er niet goed aan toe’
Naar de klote
“Sinds het overlijden van mijn nichtje sta ik anders in het leven. Het heeft mij voorgoed veranderd. Er zit een dimmer op. In het begin stond die heel zwaar. Ik probeer hem terug te draaien, wil dat het licht weer volop gaat schijnen. Dat lukt steeds beter, met behulp van Fatima en mijn familie. De eerste periode interesseerde niets me. Als je alles onbelangrijk vindt, ben je er niet goed aan toe. Ik heb er lang over gedaan om deze klap te boven te komen. Eigenlijk ben ik er nog steeds mee bezig. Dat klinkt zwaar, maar zo is het. Ik functioneer vrij behoorlijk, maar het is zaak om niet weer zo af te glijden. Ik heb ook professionele hulp gehad. Ik dacht lang: ik kan het zelf wel aan. Om mij hoef je je niet druk te maken. Totdat Faat zei: ‘Dit kan niet langer, je gaat naar de klote. Jij zegt dat je tijd nodig hebt, maar je glijdt alleen verder af.’ Ik ben naar een psycholoog gegaan. Veel sessies waren er niet nodig. Dat hele losse, dat waanzinnig blij kunnen worden van dingen, dat heb ik nog niet helemaal terug. Maar ik krabbel op, kan weer genieten van kleine dingetjes. Soms zitten we samen op de bank naar een fout tv-programma te kijken, met iets slechts van de snackbar erbij. Net twee oude lullen. Maar dan ben ik blij.”
Er is er weer een uit! Ze heeft even pauze nu. Ik leg even mijn telefoon hier neer, want misschien belt ze zo. Ik heb een goede invloed op haar als ze gestrest is.
‘Fatima is een winnaar. Ze kan heel lief zijn, maar zal alles doen om te slagen’
Fatima
“Zij is de liefde van mijn leven. Dat is gewoon zo, zij is echt heel speciaal. Dat klinkt een beetje slijmerig, maar ik houd heel veel van haar en heb veel respect voor haar. Wat zij heeft bereikt… Fatima is een winnaar. Met het hockey, met poker, ook met Expeditie Robinson. Ik ken Rafaël Nadal. Op het moment dat hij een wedstrijd in gaat, wordt hij een totaal ander persoon. Op de baan wil hij maar één ding: jou kapot maken. Op een bepaalde manier heeft Fatima dat ook. Ze zal alles doen om te slagen. Ze kan heel lief zijn, maar met een spelletje moet er gewonnen worden. Dat we beide topsporters geweest zijn, helpt natuurlijk ook wel. Het is fijn om iemand te hebben, die weet wat topsport inhoudt en wat je daar allemaal voor moet doen.”
Feyenoord
“Dat is mijn club. Ik ga niet naar elke wedstrijd hoor. Als ik hard heb gewerkt, kies ik er voor om de drukte te vermijden en op de bank te blijven liggen. Maar Feyenoord gaat me wel aan het hart. Als het niet goed gaat, kan ik emotioneel worden, bij een gemiste kans sta ik te schreeuwen. Als ze ’s middags verliezen, ben ik tot een uurtje of zeven zuur. Studio Sport kijk ik dan niet meer. Ik vind dat best triest van mezelf. Maar ik probeer wel snel weer om te schakelen, want Fatima moet hier niet met een chagrijnige man zitten omdat zijn voetbalclub verloren heeft.”
Fatima wint. Althans: ze wordt tweede, maar gaat met 60.000 pond naar huis.