Kloppend hart van Rotterdam

Naar Amsterdam verhuizen? Hell no!

Marsha Correlje Tekst
Chris Bonis Beeld

Kirsten Gorter is Visual merchandiser en social media trainee bij H&M.

“Als ik uitga, zet ik hier aan de Schiedamse Vest altijd mijn vouwfiets neer. Ook als ik een stuk verderop heb afgesproken. Ik doe het niet heel bewust. Het is meer een gewoonte, een gevoel dat het hier oké is. Ik ken deze buurt ook zó goed. Het is zeker niet de mooiste plek van de stad, maar ik heb veel dierbare herinneringen aan deze straat. Mijn opa en oma hebben hier jaren gewoond. Tot aan hun dood. Ze woonden precies boven de Speakers Academy, daar op nummer 69c. Ik was gek op opa en oma Gorter en vond het heerlijk om bij ze op visite te gaan of er een weekendje te logeren. Ik ben zelf opgegroeid in Barendrecht. Lekker rustig voor de kinderen, vonden mijn vader en moeder. Daar hadden ze wel gelijk in, haha.”

“Des te leuker was het om naar ‘de stad’ te gaan. Prachtig vond ik de verhalen die mijn opa dan vertelde. Mijn opa was schipper bij de havenpolitie en mijn oma’s meisjesnaam was Schipper. Hoe mooi wil je het hebben?! Daarom heb ik dit bedeltje van een stuurwiel aan mijn ketting; het staat symbool voor deze twee lieve mensen. Sinds kort heb ik ook een stuurwiel aan de binnenkant van mijn voet laten tatoeëren, mijn negende tattoo. Mijn opa en oma waren heel verschillend. Mijn opa kon af en toe best nukkig zijn. Dat was de stugge Fries in hem. Mijn oma kwam uit Amsterdam en was vooral vriendelijk en zorgzaam, een warme vrouw. Nadat mijn oma was overleden – ik was 5 jaar – kwam mijn opa niet veel meer buiten. Ik weet nog goed dat ik dan met mijn vader patatjes voor hem ging halen bij Bram Ladage of een kippetje. Dat is voor mij Rotterdam. Ik ben in New York geweest, Amsterdam, Londen, Parijs, Marrakesh, ik heb een paar maanden stage gelopen op Curaçao. Toch zou ik nooit weggaan uit Rotterdam. Ik werk nu in Amsterdam, maar daar wonen? Hell no! In Rotterdam kan ik mezelf zijn, hier hoor ik thuis. Mijn ouders hebben dat veel minder. Dan rijden we door de stad en zeg ik: ‘Kijk dan pap en mam, hoe mooi.’ Dan zeggen ze: ‘Ja joh, doe effe normaal!’”