Meer dan de helft van de Rotterdammers voelt zich wel eens eenzaam. Het blijken vooral de ouderen te zijn die, te weinig bezocht door zoon of dochter, te vaak te veel praten met de bijzettafel. Maar ‘meer dan de helft van de Rotterdammers’ kunnen niet alleen ouderen zijn. Kennelijk zijn er talloze bevolkingsgroepen in deze stad die te weinig aanspraak hebben.
Vreemd zou je denken. Je komt in deze stad bijna om in de activiteiten. Van jazz tot pop, van foodtruckfestival tot whiskyproeverij. Maar in je eentje die evenementen bezoeken, is toch een dingetje. Net als ergens alleen eten, dansen of op een terras zitten. Het is veel leuker om met anderen ‘dingen’ te doen.
En dat zet me dan meteen weer aan het denken. Het gaat vanzelf. Ik kan er niks aan doen. Ik zie een nieuw festival in Rotterdam. Gesponsord door de Lonely Planet. Opa en oma vertellen verhalen uit het Rotterdam van vroeger aan de nieuwkomers voor wie taal, cultuur of trauma’s een drempel vormen om anderen te ontmoeten. Vertaald en begeleid door onze duizenden buitenlandse studenten die, geloof het of niet, zich ook vaak op zichzelf voelen in deze soms wat harde, rauwe stad.
‘Eenzaamheid is acuut, altijd aanwezig en klaar om toe te slaan op onverwachte momenten’
We delen daarbij het oudhollandse prakkie andijvie met gefrituurde mestkevers. We mixen Jan Smit met Ladysmith. Oma leert Amerikaanse Erasmusstudenten oliebollen en bitterballen eten. Terwijl Bodulan op de djembé een paar Afrikaanse ritmes leert aan de Chinese gemeenschap. We kunnen alle kanten op. En vooral dan de goede.
Nu is zo’n dag niet zomaar georganiseerd. Vergunningen, communicatie, locatie en funding. Maar eenzaamheid is acuut, altijd aanwezig en klaar om toe te slaan op onverwachte momenten. Dus tot die tijd zijn het de Gers!-lezers die de wereld een beetje mooier maken.
We spreken vanaf nu Bodulan aan en laten ons meevoeren door zijn ritmes. Zeg hallo tegen je buurman of buurvrouw en blijf net iets langer staan dan normaal om te wachten op het echte antwoord op de vraag: ‘Hoe is het met u?’ We organiseren etentjes voor de Syrische vluchteling, de naar Nederland vertrokken Kaapverdiaan en voor je moeder die je net even te lang geleden hebt gezien. Opa en oma weten niet wat ze overkomt. Ze hebben vanaf nu geen tijd meer om eenzaam te zijn.
Tenslotte is daten met een oma ook gewoon heel Gers!