Soms lijkt in ons stadse leven, het contact met de natuur verloren. We haasten ons van hot naar her. Bewegend. Als marionetten in een vormgegeven wereld. Waarbij het aardse leven slechts als sieraad dient.
We veroordelen spontane groei tot onkruid. Plaveien pad tot weg. Afgescheiden tussen geïsoleerde muren, bezweren we kou. En verdrijven we hitte. Met comfort als vereist fundament.
Heb jij dat ook?
Soms lijkt de natuur contact te zoeken. Als in een herinnering van wij zijn één. Subtiel. Verfrissend. Explosief. Overdonderend.
Ik voel het als ik loop op blote voeten. De geur opsnuif van vers gemaaid gras. Als ik me verwonder over het spektakel van onweer. De regen, striemend op mijn hoofd. Me wentel in de laatste zonnestralen.
En hoe natuurlijk en bijzonder. Vannacht nog, in het licht van de rode supermaan.