In Rotterdam ontmoet je de wereld. Het is van oudsher een stad van nieuwkomers. Een stad van pioniers met veel verschillende nationaliteiten. Hoe ervaren zij het leven in de Maasstad? Deze keer: de Egyptische Bardies Bassyouni (35).
“Waar ben ik in vredesnaam terechtgekomen?” Dat was de eerste gedachte die Bardies had toen ze in 2001 – na vier jaar Maastricht – door haar nieuwe woonplaats Rotterdam liep. De grootsheid, de mensenmassa’s; het overweldigde haar allemaal. “Ik weet nog dat ik voor het eerst alleen boodschappen ging doen en langs een matrassenzaak aan de Schieweg liep. Zat er een kogelgat in het glas van de winkelruit! Daar schrok ik wel van.”
Beschermde opvoeding
En dat terwijl Bardies opgroeide in de miljoenenstad Caïro. “Toch is het in Caïro anders. Ik ging daar nooit alleen op stap. We werden overal naartoe gereden. Ik ben opgegroeid in een redelijk geïsoleerde, beveiligde omgeving. Hier heb ik pas geleerd om op mijn eigen benen te staan. Binnen een jaar sprak ik Nederlands en fietste ik al alleen naar school. Ik vind Rotterdam trouwens wel veel veranderd de afgelopen jaren. Het is hipper, mooier en veiliger.”
Op haar twaalfde kwam ze naar Nederland en ging ze met haar ouders en zussen in Zeist wonen. “Die verhuizing ging vrij impulsief. Mijn vader was vaak op zakenreis. In de zomer gingen wij met hem mee. Toen we een keer op doorreis in Nederland waren, zei mijn zusje vanaf de achterbank: ‘Ik vind het hier zo leuk.’ Mijn vader antwoordde: ‘Nou, dan gaan we hier wonen.’ En zo is het gegaan.”
Haar ouders hadden het idee dat hun kinderen betere kansen zouden krijgen in Nederland. “Mijn vader is op eigen kracht zakenman geworden. Mijn moeder had graag willen studeren. Mijn ouders wilden dat wij die mogelijkheid wel kregen. Ze vonden het heel belangrijk dat wij goed presteerden op school en zagen daar ook streng op toe. Een belangrijke les die ik van hen heb geleerd is dat je de kansen die je krijgt, moet benutten.”
Tijdens haar studie in Maastricht ontmoette de arbeidsrechtadvocate haar man Serge, met wie ze naar Rotterdam verhuisde en twee dochters kreeg. “Het was zeker niet vanzelfsprekend dat wij gingen trouwen, omdat Serge geen Egyptenaar is. Hij heeft een Nederlandse moeder en een Amerikaanse vader. Ik heb dat thuis wel moeten uitleggen, ja.”
Terug naar Egypte
Op de vraag of er iets is dat ze mist uit Egypte, zegt ze zonder aarzeling: “Familie! Ik mis ze, het spontaan samenzijn en het grootst vieren van bijvoorbeeld een geboorte. Gelukkig heb ik hier mijn moeder en twee zussen. En de familie van mijn man, die beschouw ik ook als de mijne. Ik voel me happy in deze stad. Maar ik zou in elk land kunnen aarden. Niets is te moeilijk of te zwaar, dat heb ik door alle ervaringen wel geleerd. Ik ga zeker terug naar Egypte met mijn dochters. Maar dan op vakantie en pas als de rust daar weer is teruggekeerd.”