Wij zijn de vrije vrouwen
diegenen die niet worden gedefinieerd
door of we al zijn getrouwd
we hebben onszelf uit hokjes geknipt
zijn onze eigen weg gegaan
we zijn drie, we zijn tachtig
soms zijn we ook man
we zijn niet bang om alleen te staan
Wij zijn de vrije vrouwen
je ziet ons in ons eentje
vlinderen door de stad
stilletjes het woud in gaan
met een rugzak de wereld over
de onrust in onszelf verslaan
onze haren in de wind
wij zijn prachtig
Wij zijn de vrije vrouwen
vroeger werden we verbrand
we zijn door zwarte nachten bemind
alleen gelaten, onbegrepen,
omver geduwd en toch blijven staan
we kennen onze zwakke plekken
ons lichaam, de boosheid, de pijn
daarom zijn wij wie we willen zijn
Wij zijn de vrije vrouwen
Karin van Kalmthout
Het gedicht is ook te beluisteren bij het beeld van Hillegonda op de Bergse Dorpsstraat via Route Lagogo met de VERSapp.
Karin van Kalmthout
Karin van Kalmthout (1984) is lerares Nederlands en de wijkdichter van Schiebroek/Hillegersberg. Net als vele andere dichters is Karin als puber begonnen met het schrijven van gedichten. Haar eerste gedichten ontstonden door problematiek ‘van haar af te schrijven’. En eenmaal begonnen met schrijven is ze nooit meer gestopt. Iedere verhuizing moet de steeds grotere doos met volgeschreven notebooks en schriften weer mee. Afstand nemen van haar werk is er niet bij. Karin is namelijk haar werk, haar poëzie.
Haar verhuizing van het platteland naar Rotterdam deed haar beseffen dat ze niet de enige is die zich met poëzie bezig houdt. ‘Bij het Lezersfeest en de PoetsClub kwam ik in aanraking met zoveel andere dichters. Toen wist ik dat ik hier ‘thuis’ was.’
Frida Kahlo en Elfie Tromp zijn haar voorbeelden. Het zijn vrouwen net als zij: vrijgevochten en niet bang om een eigen mening te verkondigen, ook al wordt er door anderen vaak angstig tegen aangekeken. ‘Het is nu wel tijd om de ongelijkheid tussen man en vrouw te veranderen,’ zegt Karin dan ook strijdlustig.
Waar veel mensen niet aan denken bij een vrijgevochten vrouw, is dat zij ook bang kunnen zijn om zichzelf kwetsbaar op te stellen. Iets waar Karin in het dagelijks leven nog weleens moeite mee heeft, maar in haar poëzie en met haar zwangerschap durft ze het wel. Een gedicht over haar leven met diabetes, is dan geen probleem meer.