We hebben het nog maar net achter de rug: 14 mei 2015. De dag dat 75 jaar geleden Rotterdam plat ging in minder dan een kwartier tijd. De dag dat honderden Rotterdammers de dood vonden, tienduizenden bewoners dakloos raakten en talloze gebouwen in as werden gelegd. De dag dat – zoals burgemeester Aboutaleb in zijn herdenkingsspeech bij De Verwoeste Stad op Plein 1940 vertelde – “tientallen Heinkels door de wolkenloze lucht vlogen en hun verwoestende lading op het stadshart lieten neerdalen. Een bommenregen die alles in een klap, in puin deed vallen”.
Dit jaar was 14 mei méér bijzonder dan ik het me van de afgelopen jaren herinner. Met deze 14 mei op Hemelvaart, of Hemelvaart op 14 mei, dat is maar net hoe je het bekijkt, was er méér publiek bij de herdenkingen aan het bombardement. Méér aandacht voor het onderwerp. En méér trots over de wederopbouw van Rotterdam.
Er was een filmpje dat bijna 67.000 keer bekeken werd en jong en oud tot tranen roerde. Er was de Brandgrensrun. Een evenement voor heel hardlopend Rotterdam om rennend stil te staan bij de gebeurtenissen van 75 jaar geleden. Het journaal werd gehaald, De Wereld Draait Door omarmde Rotterdam en nooit leek er meer bewustzijn over dat was is gebeurd en dat wat we nooit mogen vergeten.
Een 14 mei die zeer bijzonder was dit jaar. Een 14 mei die wat mij betreft altijd zo bijzonder hoort te zijn. Ook als het niet op een nationale vrije dag valt… Dus wat ik mij afvraag: waarom is 14 mei geen Rotterdamse feestdag?
Brielle heeft ‘haar’ geuzendag en viert elk jaar op 1 april dat in 1572 Den Briel bevrijd werd van de Spanjaarden door de Watergeuzen. In Leiden herdenken ze de belegering van de stad in de Tachtigjarige Oorlog en vieren ze het ontzet van 1564 elk jaar op 3 oktober.
We zijn geen nalopers, we hebben onze eigen(wijze) ideeën. Maar juist daarom wordt er zo’n filmpje gemaakt. En juist daarom renden er 4000 mensen op 14 mei over de brandgrens. Dus ja, onze eigen feestdag, waarom eigenlijk niet?
Een feestdag, het klinkt wat cru voor een dag die zo veel dood verderf heeft gekend. Juist daarom is het cruciaal om daarbij stil te blijven staan. In herdenking. Maar ook in viering. Viering, dat de stad na die vreselijke gebeurtenis opnieuw is opgebouwd, op een manier die alleen mogelijk is in deze stad. Het ‘niet lullen maar poetsen’ heeft tijdens deze opbouw een lading gekregen die tot ver buiten de stadsgrenzen reikt.
Zijn wij Rotterdammers te nuchter voor een eigen feestdag? Misschien wel. Maar we zijn niet te nuchter om te blijven herdenken en te blijven opbouwen toch? En die opbouw, die stopt nooit. Wordt het niet eens tijd voor een echte Rotterdamse feestdag op 14 mei? Met herdenkingen, momenten van stilte, bijzondere evenementen en viering van de wederopbouw? Met de Rotterdamse nuchterheid er onlosmakelijk in verweven. Maar ook met de Rotterdamse trots waar deze stad om bekend staat. Ik vind van wel!