Toen ik zaterdag om 5.00 uur ‘s ochtends mijn mail checkte en het bericht las dat je eindelijk de top had bereikt tijdens je vijfde poging om je geliefde Mount Everest te beklimmen, maakte mijn hart een sprongetje. Wat was ik blij en trots op je! Wat erg was de kater toen ik enkele uren later een berichtje kreeg van hoofdredacteur Sander, dat je overleden bent. Vol ongeloof las ik het nieuws. Na een heftige afdaling ben je in je slaap weggegleden. Hoogteziekte werd je te veel.
Voor ons eerste interview voor Gers! hadden we afgesproken bij Dudok en namen we appeltaart met een kopje koffie. Het was meteen een leuk gesprek. We hadden op dezelfde middelbare school gezeten, jij weliswaar enkele jaren eerder dan ik, maar we haalden herinneringen op aan docenten die we allebei kenden. Je liefde voor de Mount Everest maakte me enthousiast, weinig mensen kunnen met zoveel passie over iets praten. Ik kon dan ook niet stoppen om iedereen over jouw droom te vertellen. Vanaf dat moment was ik fan van je en volgde ik je updates op de voet.
‘Ik kon niet stoppen om iedereen over jouw droom te vertellen.’
Tijdens de aardbeving in 2015 in Nepal en de vele doden op de berg was jij de eerste aan wie ik dacht. Gelukkig gooide je al snel een bericht de ether in. De lawine had jouw tent op een haar na gemist. Aan mijn Gers-collega Klaas Daane Bolier, die je ook onmiddellijk in zijn hart sloot, vertelde je: “Tijdens een expeditie beleef je alle emoties heel intens. Bergbeklimmen in de Himalaya is gevaarlijk. De kans om te sterven op de Mount Everest is één op twintig. Door die grens op te zoeken, heb je heel erg het gevoel dat je leeft.”
Toen ik je in februari weer zelf aan de telefoon had, kon je niet wachten om voor de vijfde keer te vertrekken. Je ging het nog één keer proberen. Je kon niet wachten om de geuren van Nepal op te snuiven en wat had je zin in een ijsje van de Italiaanse ijssalon in Katmandu. Die top wilde je bereiken. “Het wordt wel eens tijd he?” lachte je.
‘Iedereen kan overlijden op de Mount Everest, maar ik wil de laatste zijn.’
Ik heb je wel eens gevraagd of je bang was dood te gaan. Dat was je niet. De top bereiken moest niet ten koste van alles gaan. Je zei: “Iedereen kan overlijden op de Mount Everest, maar ik wil de laatste zijn. Ik wil alles gedaan hebben om boven op die berg te staan.” Wie had dan ook kunnen bedenken dat je, enkele uren nadat jij die waanzinnige droom in vervulling zag gaan, in je slaap zou sterven?
Hoe zijn je laatste momenten geweest? Was je euforisch? Hoe wás het daarboven? Heb je genoten? Of was het vooral zwaar en wist je al dat je de tocht naar beneden niet zou redden? Ik had het je zo graag allemaal gevraagd bij thuiskomst. Een mooi verhaal: Eric Arnold heeft de top bereikt! En dat heb je. En wat ben ik trots op je en met mij de rest van Rotterdam. Lieve Eric, wij gaan je avonturen en verhalen missen. Tot ziens aan de top!