Mensen lijken op elkaar. Er zijn zelfs echtparen die op elkaar lijken. Heel verwarrend. Ik zou gemakkelijk kunnen onthouden welk brood ze dagelijks kopen. Als ze maar niet zoveel op elkaar leken. Nu moet ik het elke keer weer vragen.
Het betreft echtparen als geheel, niet onderling, die heb je ook: kortgeknipt grijs haar, zelfde bril, en windjacks twee-voor-de-prijs-van-één. Volkomen logisch. Als je lang met elkaar omgaat, ga je op elkaar lijken. Je vloeit een beetje in elkaar over. Let er maar eens op. Of je nou wilt of niet, het gebeurt.
Ter verduidelijking: Het gaat om echtparen die als geheel op andere echtparen lijken. Meneer A en mevrouw A hebben beiden een dubbelganger die precies ook weer een paar vormen; meneer B en mevrouw B. Hoe krijgen ze het voor elkaar? De wereld en het leven zijn toch al verwarrend genoeg?
Ik stel voor dat de ene man een baard laat staan, of juist zijn snor afscheert, want die hebben ze allebei. Of dat één van de vrouwen lenzen neemt in plaats van een bril. Of dat ze een steiltang voor Sinterklaas vraagt om haar mooie krullen plat te strijken. Dat zou ze toch wel willen doen, voor mij? Om het mij iets gemakkelijker te maken?
Ze zouden ook een hond kunnen nemen. Die moet dan wel mee naar binnen. Maar dat mag. Op één voorwaarde: dat het andere stel geen hond neemt. Althans, niet eentje die mee naar binnen komt. Die hond moet dan maar buiten wachten.
En als ze niet van honden houden, of ze altijd kriebel krijgen van de haren, tja… dan weet ik het ook niet meer.
Ze zouden kunnen overwegen om een papegaai te nemen, die op de schouder meegedragen kan worden. Zoals de Papegaaiman, die op zijn scooter door de stad rijdt met op elke schouder een papegaai. Maar ik weet niet of we dat in de winkel kunnen toestaan.
Ze kunnen ook op elkaar blijven lijken. En verwarring blijven zaaien. Dan pak ik het brood ongesneden in papier in, terwijl het dungesneden per halfje in plastic had gemoeten.