Altijd op zoek naar curiositeiten uit de jaren ‘60 van de vorige eeuw, struinde ik vroeger menig rommelmarkt af. Op zoek naar zo’n beetje alles dat in mijn ogen verzamelaarswaarde had. Na vijftien jaar te laat naar bed, heb ik tegenwoordig echter nog maar weinig zin om ‘s morgens om zes uur m’n nest uit te komen om door weer-en-wind naar een vlooienmarkt in Uithoorn te tuigen. Gelukkig is er het internet, het beste dat de wereld ooit is overkomen na Bach en The Beatles. In de uren dat ik niks te doen heb, scroll ik door pagina’s met allerlei prullaria. Tot ik weer iets vind wat ik nog niet had en dus moet hebben.
Het avontuur begint zodra je in de auto stapt om de spullen op te gaan halen. Op de een of andere manier lijkt het wel of al het moois van ver komt. Nog niet zo lang geleden was ik op weg naar schoon Brabant om twee – meer dan 45 jaar oude – Vox-gitaarversterkers op te halen. Ze werden aangeboden op ‘s Neerlands populairste advertentiesite. Doordat ze in de verkeerde categorie stonden en de advertentietekst bovendien onjuist was gespeld, had menig ouwe lul die ze ook wel had willen hebben, ze over het hoofd gezien.
Ik kwam terecht op een boerderij waar Jürgen, de verkoper, een schuur huurde. Ik zag ‘m al staan. Via de mail had hij mij verteld dat hij inmiddels zelf niet meer speelde omdat hij geveld was door de ziekte COPD. Door zijn ziekte, legde Jürgen uit, was hij inmiddels ook niet meer in staat de schuur op te ruimen. Een gigàntische schuur waar van alles lag te liggen: transistor-radiootjes uit een ver verleden, gitaren, oude versterkers, oldtimers, noem maar op. Jürgen had me zien komen aanrijden in het bussie. Hij had door de leuzen Fuck The World en Fuck The System – die door onze tourmanager met een vinger in het roet op de witte bus waren aangebracht – vrijwel meteen door dat het hier om een bandbusje ging.
Jürgen herkende het omdat hij vroeger, zo vertelde hij, namelijk ook altijd in een bandje had gezeten. The Statesmen uit Manchester. Het ging destijds goed met The Statesmen. Het was 1963 en de platendeal met Fontana was binnen. Al snel kwam de band onder management van Brian Epstein en stonden ze op de planken naast toekomstige grootheden als The Searchers en The Beatles. Dichter bij The Beatles was ik tot dit moment nooit geweest. Hoewel het echte succes voor The Statesmen uitbleef, traden ze tot begin jaren ‘80 op als showorkest in clubs, kroegen en zaaltjes.
De twee Vox-versterkers zagen er prachtig uit. Het ging Jürgen zichtbaar aan z’n hart dat hij ze moest verkopen. Ik betaalde netjes, laadde de twee kasten in, sloeg de achterdeuren van de bus dicht, gaf Jürgen een hand en wenste ‘m alle sterkte. Ik heb niet meer in m’n achteruitkijkspiegel gekeken, maar het moet voor Jürgen niet makkelijk zijn geweest om afscheid te nemen van twee versterkers én een tijdperk, die samengepakt wegreden naar de toekomst. ‘Fuck The World, Fuck The System’, wie heeft dat nou op z’n bussie staan? Misschien The Statesmen ooit wel, weet jij veel …