Op 21 maart 2025 gloeide het in zalencentrum Het Paleis in Schiedam door ontmoetingen, heerlijke gerechten en gesprekken die bleven hangen. De Stadsiftar bracht Schiedammers van verschillende achtergronden samen. Vastend of niet, jong of oud, gelovig of nieuwsgierig. Gewoon een avond vol menselijkheid. Daarmee werd de avond een treffende ode aan verbinding. Wat gebeurt er als je met een onbekende een dadel deelt, of samen lacht om herinneringen uit een heel andere jeugd? De labels verdwijnen, net als de muren en de vooroordelen. Drie kleurrijke Schiedammers vertellen waarom de iftar voor hen veel meer is dan een religieus ritueel. Het is een kans om écht contact te maken. Want dát is pas feest: elkaar vinden in een stad die iedereen omarmt.
Nourddine Idrissi
‘Echte verbinding begint met luisteren’
Geboren in Rotterdam, al twintig jaar thuis in Schiedam. Nourddine is vader van vier, milieu-inspecteur en taekwondoleraar. “Ik woon praktisch op de metro en werk vlakbij het station. Schiedam is overzichtelijk, verbonden en heel toegankelijk. Net als de mensen.”
Tijdens de Stadsiftar schoof hij aan met collega’s Marian en Jeroen. Geen standaard werkoverleg, wel een moment van echte ontmoeting. “Jeroen is net bekeerd tot de islam en wilde de iftar bewust meemaken. Marian zat ook vol vragen. En dus zaten we daar: niet als collega’s, maar als mensen die luisteren, delen en verbinden.”
Meer dan een maaltijd
Voor Nourddine is het verbreken van het vasten meer dan een maaltijd na zonsondergang. “Het is een moment om stil te staan. Even bij jezelf, bij je omgeving. Niet alleen bij wat je die dag hebt gelaten, maar ook: hoe was je naar anderen? Heb je iemand gekwetst? Hij gelooft in de kracht van reflectie. Maar vooral in samen leven. “Een kom soep voor de buurvrouw. Een praatje op straat. Zo simpel is het.”
Geen wij-zij
Wat hem bijbleef van de avond, is de sfeer. “Het Paleis was gevuld met mensen van allerlei achtergronden. En toch voelde het als één geheel. Geen wij-zij, maar samen aan tafel. In een tijd waarin tegenstellingen vaak worden uitvergroot, is dat bijzonder. Even iets brengen naar de buren, tijd maken voor een goed gesprek. Kleine gebaren, groot effect.”
Wat Nourddine betreft mag de Stadsiftar een jaarlijkse traditie worden. “Maar het begint bij jezelf. Je hebt geen grote bijeenkomst nodig om naast iemand te gaan zitten. Dat kan elke dag. Gewoon, aan tafel.”
Loesje Bierens
‘Nieuwsgierig aan tafel om te verbinden met de stad’
Loesje woont met haar man Emil en kinderen Bo en Doris in de Gorzen, waar nieuwbouw zich mengt met de rauwe randjes van oud-Schiedam. Het uitzicht mag dan rustgevend zijn, het leven eromheen is allesbehalve stil. “Hier woont echt van alles door elkaar. En dat is juist fijn. Die vanzelfsprekende mix.”
Toen buurman Hasan op televisie vertelde over de Stadsiftar, was Loesje meteen nieuwsgierig. “Waarom niet gewoon gaan?” Een spontane beslissing, maar eentje die bleef hangen.
Luisteren en leren
In Het Paleis, aan tafels vol onbekenden, ontstond iets bijzonders. Gesprekken. Stiltes. “Wij deden mee omdat het een mooi initiatief was om samen met de buren naartoe te gaan. Ook hadden we nog nooit een iftar meegemaakt. En juist daarom wilden we erbij zijn. Niet om het meteen te snappen, maar om te ervaren hoe het is.”
Voor Loesje zit verbinding niet in grote gebaren. Liever in het kleine. Een dadel. Een verhaal. Haar zoon besloot een dag mee te vasten. “Dat het misschien niet lukt, maakt niks uit. Hij dacht erover na. En dat is al veel.”
Heerlijk eten en rondrennende kinderen
Wat haar bijblijft? De warmte. Het heerlijke eten. De kinderen die rondrennen. Het moment waarop het vasten werd verbroken. “Zoiets is niet van één groep. Het voelde als iets dat bij de stad hoort. Mijn kinderen nemen dat beeld nu ook mee: dat Schiedam meer is dan hun eigen straat.”
Loesje ziet haar stad veranderen, in positieve zin. “Er gebeurt van alles. Dit soort initiatieven maakt die beweging zichtbaar. Warm en uitnodigend. Je hoeft elkaar niet meteen te begrijpen om aan te schuiven. Maar als je het probeert, merk je: het maakt alles net wat zachter.”
Nuthan Manohar
‘Openstaan is genoeg om iets moois te laten ontstaan’
Nuthan is geen onbekende als het gaat om verbinding. Als oprichter van The Happiness Tour neemt zij mensen mee op wandelingen door de stad, langs kunst, natuur en cultuur. Geen snelle stappen, maar vertragen. Geen drukke prikkels, maar aandacht. Zo ook tijdens de Stadsiftar. “We liepen die dag met dertien vrouwen door de stad. De iftar was het eindpunt van een dag vol ontmoeting en nieuwsgierigheid.”
Samenkomen
Zelf is ze geen moslim, maar dat deed er niet toe. “Het ging niet over religie, maar over samenkomen. We zaten daar, onder kroonluchters, met muziek en dans. En vooral met elkaar. Mensen die elkaar net kenden, deelden waar ze echt mee zaten. Een professor bood hulp aan een student. Een ondernemer hielp een fotograaf verder. Alles ontstond vanzelf, gewoon omdat we open waren.”
Voor Nuthan zit de kracht in de eenvoud van samen eten. “Je vast, je spaart wat geld uit, je geeft aan een goed doel en je deelt een maaltijd. Het is zo simpel. Maar dat samen wachten tot de zon onder is; dat verbindt.”
De basis van welzijn
Zij ziet zulke momenten als meer dan gezellig. “Verbinding is de basis van welzijn. Je kunt gezond eten en veel bewegen, maar zonder échte connectie raak je leeg.” De Happiness Tour wil dat veranderen. Haar droom? Dat artsen het gaan voorschrijven tegen burn-out en eenzaamheid. “Op de Stadsiftar begonnen we als vreemden; aan het eind van de avond gingen we naar huis als mensen die elkaar kenden. Niet omdat we hetzelfde zijn, maar omdat we nieuwsgierig durfden te zijn. En dán gebeurt het: dan ontstaat verbinding. En ontdek je ineens hoe mooi de wereld eigenlijk is.”