Geeske van Woerden (neurowetenschapper, docent), stapte in 1998 als student het Erasmus MC binnen en is, op een korte postdoc-periode na, sindsdien niet meer weggegaan. Ze bracht ter sprake dat er eigenlijk weinig gebeurt voor gender- en seksuele diversiteit in het EMC, waarna ze een van de ambassadeurs voor gender en seksualiteit werd. De laatste drie jaar is ze met de andere ambassadeurs bezig geweest aandacht te vragen voor het onderwerp. Ook richt ze zich op het zichtbaar maken van de werkgroep, op leuke dingen organiseren en op gesprekken aangaan over pijnpunten op dit gebied.
Een van de dingen die de werkgroep organiseerde, was de queer-bingo. Waar ze hoopten op vijftig personen in de zaal, waren er na een dag al tweehonderdvijftig aanmeldingen. Door dit overweldigende succes moesten ze melden dat het al vol was, maar na een fantastische avond kwam er op het internet ook behoorlijk wat kritiek op de queer-bingo. Er moest niet zo geprovoceerd worden in een semipublieke instelling als het EMC, waar heel veel verschillende mensen komen en zich welkom moeten kunnen voelen.
Regenboogtrap
Hetzelfde gebeurt als er een regenboogtrap aangebracht wordt. Het is niet een hele trap, maar een gedeelte van de trap: in een breedte van anderhalve meter is er op iedere trede een andere kleur te zien. Een ode aan onze multiculturele stad met heel veel diversiteit, maar sommige mensen voelen zich hierdoor niet meer welkom, terwijl de regenboogvlag juist altijd heeft gestaan voor inclusiviteit.
Na de opmerkingen besluit Geeske te proberen met deze mensen in contact te komen en met elkaar in gesprek te gaan. Dan blijkt dat er, in tegenstelling tot op het internet, wel een goede dialoog plaats kan vinden en er naar elkaar geluisterd kan worden. Dat is ook waar de werkgroep zich nu veel voor inzet: de dialoog weer oppakken. Met elkaar in gesprek gaan zodat je elkaar beter begrijpt.
Veilig
Toch heeft Geeske zich in de onderzoekswereld altijd veilig gevoeld en is ze altijd al out & proud geweest. Toen in 2021 voor het eerst de Pride-vlag op het EMC gehesen werd, deed dat iets met haar, ondanks dat ze er daarvoor nooit echt mee bezig was geweest. Het was dat stukje bevestiging en waardering opeens.
Eigenlijk is Geeske niet iemand die zo nodig op de barricades wil staan, maar ze maakt zich zorgen over de wereld en over welke kant deze uitgaat. Ze wil niet denken dat we in een maatschappij terechtkomen waar mensen over hun schouders moeten kijken of ze wel veilig zijn. Ze hoopt dat we op het punt komen waar we met zijn allen gezamenlijk door een deur kunnen en elkaar in de ogen kunnen kijken, ook als de standpunten verschillen. Dat we begrijpen dat een ander standpunt de ander niet minder mens maakt. Dat we zien dat er meer is dan ons eigen clubje. Dat we, met andere woorden, van die hokjes afkunnen.