Hij is pas 29 jaar, maar Emanuel Carvalho heeft al heel wat gezien tijdens zijn werk als nachtbewaker en jongerenbegeleider bij opvangcentra voor daklozen.
Zo kwam er ooit midden in de nacht een hoogzwangere vrouw aan de deur bij de daklozenopvang, overduidelijk mishandeld. Carvalho: “Ik mocht haar niet binnen laten, want ze had geen daklozenpasje. Toen ben ik in de stromende regen met haar naar het politiebureau gelopen.”
Uit zijn werk als begeleider van dakloze jongeren haalt hij veel voldoening. “Ik ben zelf ook een jongen van de straat. Daarom nemen ze meer van mij aan”, vertelt hij over de jongens die hij begeleidt. “Ze zien mij meer als vriend.” Hoe hij zelf op het goede pad is gebleven? “Ik was echt geen lieverdje, maar mijn vader gaf me af en toe een stevige schop onder mijn kont. Dat is ook wat deze jongeren nodig hebben. Ze hebben zoveel in hun mars, maar het moet er wel uitgehaald worden.”
‘Deze jongens hebben zoveel in hun mars, maar het moet er wel uitgehaald worden’
Dat is Carvalho op het lijf geschreven. “Ik kan echt iets voor ze betekenen. Ik help ze bijvoorbeeld in de zoektocht naar een eigen woning. Ze gaan vaak een traject in voor begeleid wonen, terwijl ze alles zelfstandig kunnen. Dan zeg ik: ‘Joh, waarom probeer je het niet zelf?’ Daarnaast neem ik ze mee naar de sportschool of kijken we samen voetbal. Ik wil de jongeren samenbrengen. Ze kunnen ook van elkaar leren.”
Een held voelt Carvalho zich niet. “Nee, dan zie ik meer ambulancepersoneel voor me, of brandweerlieden. Ik vind het supernormaal om mensen te helpen. Dat zou ik ook voor m’n buurman doen.”