Rotterdam is een stad van nieuwkomers. Van pioniers met veel verschillende nationaliteiten. Hoe vinden ze het hier? Deze keer: de Indonesische Retno Panuntun (29). “Als je hier zomaar iemand aanspreekt voor een praatje, denken ze dat je gek bent.”
Wat als het tegenvalt? Wat als ik hem niet meer leuk vind? Of erger: hij míj niet meer leuk vindt? Op weg naar het vliegveld van Jogjakarta in Indonesië spookt er van alles door het hoofd van de toen 19-jarige Retno Panuntun. Samen met haar moeder – die de roodharige, Hollandse Olaf Lucas alleen van foto’s kende – wacht ze haar grote liefde op. Ze hebben elkaar dan een jaar niet gezien. “Maar het gevoel was er direct weer. Zo bijzonder. Later hoorde ik dat hij misschien nog wel meer twijfels had dan ik. Hij was zelfs bang dat ik er niet zou staan!”
Ingewikkeld
Retno en Olaf ontmoeten elkaar voor het eerst in een club in Rotterdam en worden direct verliefd. Maar veel tijd hebben ze niet samen, want na anderhalve maand vertrekt Retno weer naar Indonesië. “Ik was hier op vakantie bij mijn zus, die al tien jaar in Nederland woonde. Het was de eerste keer dat ik zo ver van huis was. Ik had er geen rekening mee gehouden dat ik Olaf zou tegenkomen. Dat maakte het wel gelijk ingewikkeld.”
Retno vond Nederland en Rotterdam geweldig. Geen vuil op straat, alles goed geregeld. En dan die Erasmusbrug! “Voor jullie klinkt dat misschien gek, maar Olaf en ik gingen er vaak heen. Gewoon om naar de brug kijken. Het was zo’n ontdekking voor mij.”
Verliefd of niet, Retno ging toch terug naar huis. Naar haar moeder en oudere broer. “Ik dacht: dit was het dan. Ik zie hem nooit meer.” Maar de twee bleven contact houden, spaarden alles wat ze hadden om elkaar hooguit één keer per jaar te kunnen zien. En daarna met veel verdriet weer afscheid van elkaar te moeten nemen. “Dit kon zo niet langer. We moesten kiezen. Met elkaar verder en dan ook echt. Of ermee kappen.”
Eigen restaurant
Retno en Olaf kozen voor elkaar en voor Rotterdam. Nu zijn ze al weer bijna acht jaar gelukkig getrouwd. Ze hebben plannen om een restaurant in de Maasstad op te zetten en wonen in een appartement met uitzicht op Rotterdam. “Als mensen aan me vragen waar ik woon, zeg ik altijd Rotterdam”, lacht Retno. “Officieel is het Schiedam, maar zo voelt het niet hoor. Als je het veldje voor mijn woning oversteekt, sta je in Rotterdam. Bovendien heb ik meer met Rotterdam dan Schiedam. Als het lukt, verhuizen we daar heen.”
Stug
Toch was het leven hier in eerste instantie niet helemaal zoals Retno het zich had voorgesteld. In het begin had ze veel heimwee en voelde ze zich vaak eenzaam. “Ik sprak de taal niet, had hier geen vrienden. Ik moest ook erg wennen aan de Nederlandse mentaliteit. Mensen zijn best stug en staan niet zo open voor anderen. Niet zoals ik gewend was tenminste. Gelukkig is dat na een paar jaar wel goed gekomen, maar het heeft veel moeite gekost. Olaf was gelukkig heel lief voor me, dat heeft zeker geholpen. Maar dit was wel iets wat ik zelf moest overwinnen.”