Tien
Vanaf hier volgen binnenkort
de grotere stappen,
zijn de kinderschoenen iets
om achter te laten, achter
enkele tellen volgt
niet alleen dubbel plezier
maar ook een dubbele moeilijkheidsgraad
welke uitdagingen op de schouders draagt-
toch zijn de mouwen nog lang genoeg
om op te stropen tot waar nodig
om handen te ontbloten
die niet de volgende jaren uitzwaaien
maar ze grijpen, naar zich toe trekken
om er zelf wat moois van te maken.
Miguel Santos
Miguel Santos
Miguel Santos (1986) dichtte eerst stiekem voor leuke meisjes. Zonder succes. Dat kwam pas later, door een ander meisje. Ze zou komen aanmoedigen als hij meedeed aan een ‘poetry slam’. “Dus ik meedoen, maar dat hele meisje was er niet. Ik belandde wel in de jaarfinale. Had ik blijkbaar toch goeie dingen geschreven.”
Hij komt vaak op de maandelijkse poëzieavond in Café De Schouw, het poëziehol van Rotterdam. “Een beruchte avond, waar steeds wel twintig dichters op af komen. Er zit veel kwaliteit tussen. Dat vindt Jules Deelder ook, die komt weleens kijken. Da’s toch een soort keurmerk, Deelder vindt het goed.” Kreeg Santos dat keurmerk ook? “Ja! Dat zijn dingen die de scene in leven houden, dat gevestigde namen naar de nieuwe lichting komen kijken.”
Tijdens de fotoshoot schrijft hij speciaal voor Gers! #10 het gedicht Tien. “Niet om op te scheppen, maar ik schrijf een gedicht vrij snel. Als ik klaar ben datum eronder en dat is hem dan. Héél soms wijzig ik nog een woordje.” Aan maanden schaven doet hij niet. “Nee, daar kan ik niet tegen. Dan ben je toch al lang de kern van je gedicht kwijt?”