Levensinkt
wanneer samen
schrijf ik woorden
op jouw lichaam
lezen wij poëzie
bewegend op ritmes
van jouw hart
drinken wij levensinkt
klotsend over oevers
in bestemmingen onontdekt
vergeten wij onszelf
onbedekt reizend
onder verheven hemellichamen
omhelzen wij tijden
van gisteren en morgen
alsof vandaag
nooit bestaan heeft
Mark Boninsegna
Uit: Boninsegna, Mark (2018).
Levensinkt. Rotterdam: Douane.
Mark Boninsegna
Mark Boninsegna (1976) is wereldberoemd in de Rotterdamse poëziescene. Toch debuteert hij pas dit jaar met zijn eerste bundel: Levensinkt. “Ja, levensinkt. Dat woord bleek nog helemaal niet te bestaan! Wat het is? Het is bloed hè, ook. Alles en niets, de alfa en de omega. Ik schrijf er poëzie mee. In het titelgedicht drinken we het. Alsof je de poëzie drinkt. Alsof je wijn drinkt. Daar is het de liefde waaruit weer nieuw bloed ontstaat. Ik denk dat iedereen er gelijk wel het juiste idee bij heeft. Toch?”
Het gedicht Adieu gaat juist over dood en afscheid. Je staat op de uitvaart van Menno Wigman, voormalig stadsdichter van Amsterdam. “Daar ben ik me echt de tering van geschrokken. Hele lieve gozer. Altijd wel depressief geweest ook. Maar z’n hart was niet goed. Toen was het einde oefening. Daar ben ik heen gegaan. Ik dorst écht niet, hè. Zat ik hier op de bank. Tot het allerlaatste moment gewacht. Bang voor de waarheid: je moet dingen onder ogen gaan zien. Ik zit ook niet zo lekker in m’n vel, dus wat dat betreft hadden we wel een overeenkomst. En als er een dichter doodgaat, is het ook alsof er een stukkie van jezelf wegvalt.”