Als je nog niet van haar hebt gehoord, is dat slechts een kwestie van tijd. De Rotterdamse Kyara zingt de sterren van de hemel en tekende onlangs een contract bij Sony. Van dat ooit verlegen meisje uit Ommoord is nog maar weinig te zien. Vraag haar waar ze van droomt en dan zegt ze niets over een nummer 1-hit of een hoofdact zijn op de grote podia in de wereld. Nee, Kyara hoopt vooral zingend een boegbeeld te zijn voor transvrouwen over de hele wereld. “Ik wil laten zien dat alles mogelijk is.”
Ze zit in De Huiskamer op Rotterdam Centraal Station. Nergens wordt de dynamiek van de stad beter gevangen. Grote ramen laten het daglicht binnenvallen en bieden uitzicht op de eindeloze stroom reizigers uit alle hoeken van de wereld. Voor Kyara voelt deze bruisende omgeving als een tweede huid. Haar muziek ademt de energie van een metropool, haar uitstraling roept beelden op van New York. Haar ogen staan helder en scherp, haar stem is warm en helder, met zorgvuldig gekozen woorden die ze rustig uitspreekt. Wanneer je met Kyara praat, lijkt de wereld om je heen te vervagen. Haar aanwezigheid trekt je volledig in het moment. Het is moeilijk voor te stellen dat deze zelfverzekerde vrouw ooit een introvert, verlegen jongetje uit Ommoord was, dat haar stem liever verborgen hield.
De Tiktok-doorbraak
Met een glas sinaasappelsap voor zich, begint Kyara te vertellen. Dit weekend staat er een ballroomevent in Stockholm op de planning, met als thema een Indian inspired look als hommage aan transicoon La Veneno. Haar lange, rode nagels, speciaal voor het event versierd met gouden details, tikken zachtjes op het glas terwijl ze praat. Kyara opent haar telefoon en laat een, of eigenlijk dé, TikTok-video zien. “Op TikTok gebeurt het”, zegt ze bijna geheimzinnig.
In de video zingt ze haar lied Jin Sheng Yuan in een bubble tea bar aan het Schouwburgplein. Ze nam het filmpje op, postte het op TikTok en de volgende ochtend werd ze wakker met een miljoen views. Dat aantal bleef maar stijgen, uiteindelijk tot 7 miljoen views. Ze lacht even: “Dat gaat de goede kant op”, dacht ik toen. Ze bleef het lied, dat gaat over vriendschap en de afstand die het leven soms creëert, zingen op allerlei locaties, waaronder Amsterdam CS, en maakte zelfs een clip op een geheime locatie. Het succes bleef groeien; aanvragen van locaties voor optredens stroomden binnen, merken wilden met haar samenwerken en er kwamen berichten uit Amerika, China en Taiwan. Ze kreeg een manager en, uiteindelijk, het contract bij Sony.
Ommoord
Kyara groeide op in Ommoord, in een grote, warme familie. “We gingen elke zondag naar de kerk”, vertelt ze, “waar ik al jong zong en altijd omringd was door muziek.” De Pinkstergemeente was een vaste waarde in haar leven, waar de harmonieën van de koren en de krachtige stemmen haar inspireerden om op een diepere manier naar muziek te luisteren. “Ik zing vanuit gevoel. Écht geloven wat je zingt, daar gaat het voor mij om. Ik heb nu ook in popliedjes die soul en church erin.”
Maar ondanks deze muzikale opvoeding was Kyara als kind heel verlegen en introvert. “Niemand wist dat ik zong, of dat ik stiekem de ambitie had om iets met muziek te doen”, zegt ze glimlachend. Het was pas op haar veertiende, tijdens de verjaardag van oma, dat ze voor het eerst voor haar familie zong. ‘Get Here’ van Oleta Adams.
“Iedereen zei: wow, hier moet je iets mee doen.” Dat moment markeerde het begin van iets groters. Op school begon men nu ook te ontdekken dat ze kon zingen, en klasgenoten vroegen haar steeds vaker om nummers van artiesten als Beyoncé of John Legend te zingen. “Toen wist ik, hé, volgens mij kan ik dit echt.” Vanaf dat moment begon ze serieus te oefenen, zocht ze audities en open mic-avonden in de stad en stortte ze zich volledig op haar muzikale ontwikkeling.
“Ik had nooit les gehad”, stelt ze, “ik moest mijn ervaring zelf opbouwen. Op een gegeven moment ontmoette ik drie andere jongens en we begonnen samen een boyband.” Ze lacht even hartelijk. “Ik zeg het altijd een beetje als grap, maar zo ging het echt. We waren een jongensband. Een beetje zoals Boyz II Men.”
X Factor
In 2013 kwam X Factor op hun pad, en dat bracht Kyara’s leven in een stroomversnelling. “Het was een rollercoaster. Ik heb enorm veel opgetreden en daarmee veel ervaring opgedaan. Dat was mijn college: leren omgaan met aandacht en de discipline opbouwen die nodig is voor het artiestenleven, want het is topsport. Je moet alles heel serieus nemen, zorgen dat alles klopt en dat je altijd 100 procent fit bent. Uren maken, hard werken, blijven oefenen… Dat leerde ik van Beyoncé en Michael Jackson, mijn grootste voorbeelden. Maar mijn inspiratie komt uit allerlei hoeken: van Stevie Wonder, Queen, The Beatles, Earth, Wind & Fire tot de nieuwste muziek. Ik ben echt een muziekfanaat en -junkie.”
Eigen nummers
Na twee intensieve jaren in de boyband voelde Kyara dat het tijd was voor iets nieuws. “Het was tijd om solo te gaan”, zegt ze. “Ik wilde mezelf verder ontwikkelen en mijn eigen stem vinden.” Ze begon met zang- en danslessen en experimenteerde met het schrijven van eigen nummers. “Ik wilde meer dan alleen goed zingen; mijn muziek moest een weerspiegeling zijn van wie ik ben.”
Kyara’s muziek is moeilijk in een woord te vatten, maar als ze het probeert, noemt ze het soulful, dynamisch en empowering. Ze zingt vooral in het Engels, maar regelmatig ook in het Chinees, een knipoog naar haar veelzijdige achtergrond: Surinaams en Indisch, met een Chinese oma. Ze pauzeert even terwijl ze een slok van haar sinaasappelsap neemt, even in eigen gedachten. “Zingen is voor mij als ademen”, vervolgt ze dan. “Het is iets wat ik elke dag moet doen, ook al is er geen optreden, ook al hoef ik niet naar de studio of een liedje te schrijven. Het hoort bij me, het zit in me. Of ik nou blij, boos, of verdrietig ben, zingen is altijd daar, als een constante.”
Transformatie
Het gesprek glijdt vanzelf naar een ander essentieel deel van haar leven: haar transgender-identiteit. “Transgender zijn komt natuurlijk met veel tragedy”, vertelt ze openhartig. “Dan heb je de keuze: je kunt eraan onderdoor gaan, of je gebruikt het als brandstof voor je kunst, voor wat je schrijft, voor de energie die je op het podium brengt.”
Kyara wist altijd al dat ze zich anders voelde, dat ze vrouw was. “Ik ben geen cisvrouw”, zegt ze nuchter, “maar een transvrouw. Dat zeg ik altijd, zo noem ik mezelf, want ik ben anatomisch en biologisch anders. Dat is onontkoombaar.” In haar jeugd had ze geen woorden voor dat gevoel, er was weinig zichtbaarheid. “In mijn tijd had je alleen Kelly uit Big Brother. Ik vond haar geweldig, een pionier in de Nederlandse media. Ik geef haar altijd mijn flowers.”
Haar zoektocht naar identiteit was lang en zwaar. “Eerst verstop je jezelf, je wilt niet dat mensen zien wie je echt bent. Op mijn zeventiende besefte ik dat er iets moest veranderen. Ik was depressief en ongelukkig. Vanaf dat moment begon ik te onderzoeken wat er mogelijk was. Ik experimenteerde met stijl, kleding, make-up… Op mijn 25e besloot ik om in transitie te gaan. Steun was er wel, maar ook niet altijd. Voor veel mensen was het wennen. Ze zagen me als een vrouwelijke jongen, maar hadden niet verwacht dat ik in transitie zou gaan. Een transitie is niet alleen fysiek, maar ook sociaal; het verandert je hele leven.” Tijdens deze periode had ze twee beste vrienden aan haar zijde. “Zonder hen had ik het niet gered. Nu vertellen mijn ouders me regelmatig dat ze trots op me zijn. Mijn vader stuurde me laatst een berichtje: ‘Mijn lieve dochter kan zo goed zingen’.” Voor een kort moment blijft Kyara stil, haar sprekende ogen met die lange zwarte wimpers plotseling vochtig.
Sony
Haar harde werk en toewijding bleven niet onopgemerkt. Nu heeft ze een contract bij Sony, een deal waarin ze de vrijheid heeft om haar eigen sound verder te ontwikkelen. De Kyara-sound, zoals ze het noemt, is een reflectie van alles wat haar inspireert. “Wat me aansprak in die deal was de creatieve vrijheid om te zijn wie ik ben en mezelf artistiek te kunnen uiten, zonder in een stramien te worden gedrukt. Ik werk nu aan mijn eerste EP, met meer eigen liedjes en covers. Ik kreeg een microfoon van JBL en ga ook weer lekker de straat op, content maken voor TikTok. Dat vinden de fans leuk. Maar bovenal ben ik veel aan het schrijven en optreden; ik host zowel de Leiden Pride als de Amsterdam Pride.”
Kyara is zich echter bewust van het grotere plaatje. “Het is 2024, en toch zie je weinig transgendervrouwen die relevant zijn in de muziekhitlijsten. Terwijl we er wel zijn, en we hebben talent. De transgendergemeenschap op de kaart zetten, dat is mijn missie.” Ze kijkt met enige nostalgie terug naar de jaren tachtig, een tijdperk waarin queerexpressie meer ruimte leek te krijgen, met iconen als Freddie Mercury, Boy George en Grace Jones. “Nu lijkt het minder authentiek, minder echt. Muziek volgt steeds meer een bepaalde formule. Ik wil stigma’s doorbreken en grenzen verleggen.”
Boegbeeld
Pride is voor Kyara meer dan een feest; het is een herinnering aan de strijd en een oproep tot voortdurende actie. “Leuk hoor, al die feesten en regenboogvlaggen die gehesen worden, maar het zijn symbolen, en er is nog een lange weg te gaan. Transgendervrouwen worden nog steeds uitgescholden als ze naar de Albert Heijn gaan, terwijl ik op het podium sta te roepen hoe proud we zijn. Ik sta daar dus niet alleen voor mezelf, maar voor alle transgendervrouwen die vergeten zijn.”
Ze spreekt met eerbied over de transgender-vrouwen van kleur die de eerste stenen gooiden bij de Stonewall Riots: Marsha P. Johnson en Sylvia Rivera. “Interessant om te zien wat Pride daarna is geworden, een feest van witte homomannen, terwijl die transgendervrouwen juist uit het beeld zijn gevaagd. Gelukkig komt daar nu verandering in.”
Vraag Kyara naar haar grote droom en haar antwoord is veelzeggend en doordacht: “Ik wil jonge transgendermeiden laten zien dat het mogelijk is, ik wil hun boegbeeld zijn. We can do it! Als je hard werkt, durft en in jezelf gelooft, dan kun je dingen bereiken.”