In Rotterdam ontmoet je de wereld. Het is van oudsher een stad van nieuwkomers. Een stad van pioniers, met veel verschillende nationaliteiten. Wat vinden zij van de stad aan de Maas? En wat valt hen op? Deze keer: de Braziliaanse Rebecca Neto (29). Ze woont sinds twee jaar met haar man in het Oude Noorden.
Daar sta je dan in de supermarkt. In een land waarvan je de taal niet spreekt, de gewoontes niet kent en de weg nog moet vinden. De Braziliaanse Rebecca Neto geeft toe dat ze zich af en toe best verloren voelde toen ze twee jaar geleden haar geboorteplaats Ribeirão Preto – een stad met zo’n 600.000 inwoners in de buurt van São Paulo – verruilde voor Rotterdam.
Opnieuw geboren
“Ik had me stellig voorgenomen me open te stellen voor mijn nieuwe land, mijn horizon te verbreden”, vertelt ze. “Ik had veel over Nederland gelezen, over de geschiedenis van Rotterdam. Ik was daar heel erg van onder de indruk. Maar ja, ik sprak alleen Portugees en Spaans, kende maar een paar woordjes Nederlands en een beetje Engels. Het leek alsof ik opnieuw geboren was, in een ander leven was gestapt. Ik moest alles weer leren.”
Gemotiveerd om de grote stap te laten slagen, pakte Rebecca elke mogelijkheid aan om te leren. Zoals tijdens het doen van de boodschappen. “Ik had geen idee wat ik moest kopen. Welk merk, wat voor producten. Ik dacht: weet je wat, ik kijk gewoon wat andere vrouwen in hun wagentje doen. Dat ging eigenlijk best aardig zo.” Ze lacht. “Hoewel, niet al mijn kopieerpogingen waren even geslaagd.”
Erasmus
De keus viel op Rotterdam, omdat haar man graag rechten wilde studeren aan de Erasmus Universiteit. “Voor mij persoonlijk maakte het niet veel uit. Ik wilde alleen iets anders, weg uit mijn vertrouwde omgeving. Achteraf, nu ik Rotterdam steeds beter leer kennen, denk ik daar wel anders over. Ik ben blij dat we hier wonen. Je hebt hier geweldige musea, kunt heerlijk wandelen in de stad. Dat doe ik graag, over de Noordsingel of in het Kralingse Bos.”
Inmiddels heeft Rebecca een leuke baan als officemanager, vriendschappen gesloten en probeert ze elke dag nieuwe ervaringen op te doen. Het Nederlands is ze nog niet machtig, maar dat komt later wel, zegt ze. “Ik was ermee begonnen, net als met Engels. Dat was zo verwarrend. Het is eigenlijk ondoenlijk om twee nieuwe talen tegelijkertijd te leren. Ik haalde alles door elkaar. Gelukkig spreken veel mensen hier Engels, dus daar red ik me aardig mee.”
Zuidelijk temperament
Waar Rebecca nog het meest aan moest wennen, was de – op het oog – afstandelijke houding van Rotterdammers. “Ik weet nog goed dat ik naar zangles ging en spontaan de eerste die ik zag, begroette met een paar zoenen. En de tweede, en de derde… Maar naarmate ik verder ging, merkte ik dat de aanwezige vrouwen een beetje terughoudend reageerden. Ik ben toch maar verder gegaan met zoenen. Zestien vrouwen in totaal! Nu weet ik dat jullie in het begin wat afstandelijker zijn. Terwijl wij Brazilianen juist graag aanraken. Haha, het was een wijze les.”
Verschillen tussen de twee culturen, natuurlijk zijn die er, zegt Rebecca. “Maar daar draait het voor mij niet om. We denken te weten hoe andere culturen in elkaar zitten.” Dan lachend: “Maar net zo goed als niet iedere Braziliaanse vrouw plastische chirurgie ondergaat, is ook niet iedere Nederlander altijd stipt op tijd. Toch? En gelukkig ook maar.”