Hij vindt het totaal niet interessant of hij de grootste, of bijna grootste, horecawijnleverancier is van Rotterdam: “Als het al zo zou zijn, ga ik daar nooit mee te koop lopen. Ik houd van niet pochen.” Het is Ian ten voeten uit. Volgens zijn paspoort is hij een Haringkop maar “die afstand is verwaarloosbaar” en Ian is Rotterdammer in hart en nieren. “In de beginjaren van mijn wijncarrière was ik vooral actief in Amsterdam. Het is echt zo dat ze daar op zakelijk vlak minder loyaal zijn dan in Rotterdam. Het is me meer dan eens overkomen dat ze achter je rug om met anderen in zee gaan. In Rotterdam is de gunfactor vele malen hoger. Hier blijven ze je trouw, althans als je waarmaakt wat je belooft. Maar dat is nogal wiedes.”
Welke wijn typeert de recht-voor-zijn-raapmentaliteit van de Rotterdammer? “Da’s een lastige”, stelt Ian in het restaurant van de Euromast. Een fijne locatie voor een wijntje met het mooiste uitzicht over de stad. “Een dikke, houtgelagerde chardonnay komt het meest in de buurt. Die heeft karakter, pit, maar ook iets plats.” Is de hoofdstedelijke smaak verfijnder? “Zo zou ik het niet willen zeggen. In Amsterdam lopen ze, als je het over wijn hebt, op de troepen vooruit. Toen ik in 2005 in Rotterdam kwam werken gingen er nog vijf pallets zoete riesling per week de deur uit. In Amsterdam zaten ze toen allang aan de droge riesling.”
Varend proeflokaal
Die chardonnay trekt hij zelf overigens niet open als hij eropuit trekt met Le Montrachet, een sloep vernoemd naar een prijzige witte wijn. “Dan kies ik eerder voor Lush Blush, een hoge kwaliteit rosé uit de Provence van Alexis Cornu en Paul Bramley.” Laatstgenoemde staat te boek als gastronomisch expert: wereldwijd at hij in 430 sterrenrestaurants. Zijn kennis en het talent van Cornu hebben geleid tot een nieuwe stijl rosé die alom wordt bejubeld. “Ga ik voor rood dan ligt er in de koelbox trouwens een trousseau van domaine de Marnes-Blanches uit de Jura. Ik proef 120 wijnen per week, maar dit is de allermooiste die ik in 2022 gedronken heb.” Met dergelijke wijnen aan boord is zijn sloep net een varend proeflokaal en met stip de tofste testplek van de stad.
Semi-Catalaan
Ian koestert een liefde voor Spanje. Hij was in zijn jongere jaren bedrijfsleider van de populaire discotheek Flash Back in Salou, de club waar de speelfilm Costa! op is gebaseerd. In Spanje zijn Ians culinaire ogen verder geopend: “Buiten het hoogseizoen vond ik Spanje stiekem het leukst. Dan at ik het liefst calcots met de locals. Calcots, een kruising tussen lente-ui en prei, is typisch Catalaans. Je doopt de geroosterde, in een omgekeerde pan geserveerde scheuten in een salsa romesco. En dan eet je ze als haring.” Of hij Rotterdam ooit verlaat voor Barcelona blijft een gewetensvraag: “Ik ben een semi-Catalaan. Ik speel met de gedachte daar mijn oude dag te slijten. Maar voorlopig wil ik niet weg uit Rotterdam. Ik wil niet eens weg uit Kralingen. Het is daar zo fijn wonen.”
Wars van verkooppraatjes
Uiteraard is Ian importeur van zijn favoriete wijnen, maar daar zul je hem niet snel over horen: “Ik ben wars van verkooppraatjes. Ik ga liever eerst zitten, bekijken wat er al op de wijnkaart staat, hoe deze zich verhoudt tot het menu, wat de visie is van de ondernemer. Als blijkt dat ik een wijn in huis heb die van toegevoegde waarde is, die prijstechnisch beter uitkomt, dan maak ik een vervolgafspraak en pas dan neem ik proefflessen mee. Mijn kracht als wijnleverancier is dat ik op alle fronten meedenk. Ik sta bovendien 24/7 aan. Als er gehandeld moet worden, dan sta ik voor mijn klant.”
Lekker
Zijn eerste criterium is dat een wijn vooral lekker moet zijn. Bij een gelijke beoordeling gaat zijn voorkeur uit naar biologische, biodynamische en natuurwijnen. Wijn die met respect voor Moeder Aarde gemaakt is, zoals die van zijn vriend Carl Ehrard uit Rüdesheim am Rhein: “Hij laat de natuur haar gang gaan. Als je de natuur gaat sturen, vindt hij, krijg je eenheidsworst. En je wilt toch juist complexiteit in je wijnen? Het is zo logisch om de natuur te volgen, om rekening te houden met de maanstanden. Dat is geen abracadabra. Het is wetenschappelijk bewezen dat de aarde op zijn krachtigst is bij bepaalde maanstanden. Onze oerouders maakten daar dankbaar gebruik van. Waarom zouden wij dat dan niet doen?”