Iedereen helpt weleens een ander. Dat kan al met een glimlach, een uitgestoken hand of een luisterend oor. Maar sommige mensen doen meer. Zij geven als vrijwilligers hun tijd, hun hart en hun energie zonder er iets voor terug te vragen. Zij zijn de stille krachten die de stad laten draaien, de schouders waarop anderen kunnen leunen.
In Rozenburg komt die kracht samen bij DIA. Hier bundelen organisaties, buurtcoaches en bewoners hun krachten om de wijk veerkrachtiger en hechter te maken. Door welzijn, zorg, onderwijs, sport en cultuur met elkaar te verbinden, zorgen zij voor meer sociale interactie en onderlinge ondersteuning. Zo worden kleine problemen aangepakt voordat ze uitgroeien tot grote uitdagingen.
Het Huis van de Wijk is het kloppend hart van DIA. Een plek waar talenten groeien, mensen hun verhalen delen en Rozenburgers elkaar inspireren. Want een sterke wijk bouw je niet alleen, dat doe je samen. Op deze plek zijn Samantha Rijsdijk, Chantal van Kranenburg en Robert van der Most (‘Ro’) vaak te vinden. Zij zijn inmiddels onmisbaar voor DIA.
CHANTAL VAN KRANENBURG
Chantal is al drie jaar een bekend gezicht bij DIA. Waar ze begon als gastvrouw, groeide ze uit tot een veelzijdige functie waarin ze buurtcoaches ondersteunt en overal inspringt waar nodig is twee dagen in de week. “Ik doe eigenlijk van alles en nog wat,” zegt ze lachend. Ze rolde in het werk via anderen en zag een advertentie in de bibliotheek voor een gastvrouw.
Voor Chantal is vrijwilligerswerk meer dan een bezigheid; het is een belangrijk onderdeel van haar leven. “Dit is op dit moment het enige wat ik doe of kan doen,” legt ze uit. Haar pad was niet zonder uitdagingen. Door een complex verleden ontwikkelde ze een angststoornis, waardoor ze haar baan moest opgeven. Vijf tot zes jaar zat ze thuis, zoekend naar een manier om weer grip te krijgen op het leven.
DIA speelde een cruciale rol in haar herstel. “Het heeft me geholpen uit een heel diep dal te klimmen. Hier kreeg ik langzaam weer vertrouwen in mezelf, de maatschappij en de mensheid.” Ze leerde dat andere mensen naast je staan, niet tegenover je. Dankzij de steun van DIA en de mensen daar, kon ze weer hoop vinden. “Het is echt een wisselwerking. Het vrijwilligerswerk is niet alleen leuk, maar ook een manier om mijn eigen herstel in de praktijk te brengen.”
Voor haar is het een eer om vrijwilliger bij DIA te zijn. “DIA heeft een stukje leven aan mij teruggegeven.” Soms kan ze zelf nog niet geloven hoe alles gelopen is. “Ik word weleens door een van de buurtcoaches aangehaald: ‘Ik zie jou nog zo zitten, verscholen achter je breiwerkje. En als ik je nu hier zie rondlopen… wat een wereld van verschil!’”
Een bijzondere band
Wat Chantal vooral dierbaar is, zijn de lunches die ze samen met Ro organiseert. “We zijn echt een team geworden. Er waren momenten waarop ik door mentale klachten wilde stoppen bij DIA, maar Ro wist me altijd terug te trekken.”
Hun vriendschap begon op een cruciaal moment in haar leven. “Ik zat in mijn diepste dal en ontmoette Ro bij de bieb. We herkenden iets in elkaar, en sindsdien zijn we onafscheidelijk. Soms hoef je niets te zeggen om begrepen te worden.” Samen zetten ze DIA geregeld op stelten. “We hebben de vrijheid om de lunches op onze eigen manier te organiseren, en we maken er een feestje van.”
De kracht van vrijwilligerswerk
Voor Chantal draait vrijwilligerswerk om meer dan alleen taken uitvoeren. “Het gaat om de wisselwerking, het gezien worden en de mensen om je heen.” Waar ze eerst liever anoniem in Rozenburg wilde blijven, is ze nu een bekend gezicht. “Die anonimiteit ben ik inmiddels wel kwijt,” lacht ze.
Vrijwilligerswerk zit haar in het bloed. Opgegroeid in een kerkelijke omgeving, hielp ze vroeger al in het verpleeghuis. “Elke zondag bracht ik de oudjes in hun rolstoelen naar de kerk.” Hoewel ze de kerk als instituut heeft losgelaten, bleef de kern hetzelfde: zorgen voor anderen.
Meer dan een kat
Naast haar vrijwilligerswerk is haar kat Marvel een belangrijke metgezel. Achter haar liefde voor katten schuilt een emotioneel verhaal. Op haar twintigste verloor ze een vriend bij een scooterongeluk en ze moest kort daarna haar kat laten inslapen. Een jaar later liep er een nieuwe kat aan, die dertien jaar bij haar bleef. Tot ze hem op haar 34e verjaardag moest laten gaan. “Het voelde alsof de cirkel rond was,” zegt ze. “Alsof die kat naar mij was gestuurd door hem.”
Haar boodschap is duidelijk: “Vrijwilligerswerk? Gewoon doen. Je krijgt er zoveel voor terug. En het mooie is: je hoeft er geen geld voor te krijgen om er waarde in te vinden.” Voor Chantal is vrijwilligerswerk niet zomaar iets. Het is een tweede natuur, een manier om iets terug te doen voor de maatschappij – en voor zichzelf. Bij DIA vond ze een plek waar ze mocht zijn wie ze is. “Het voelt als een warm bad, en ik ben dankbaar dat ze mij deze kans hebben gegeven.”
SAMANTHA RIJSDIJK
Samantha’s reis bij DIA begon op een manier die ze zelf nooit had verwacht. Niet als vrijwilliger, maar als hulpvrager. Door haar chronische ziekte werd ze destijds aan een wandelmaatje gekoppeld. Ooit was haar wereld klein en speelden haar dagen zich vooral thuis af. Dankzij DIA groeide haar wereld enorm. Inmiddels is Samantha niet meer weg te denken uit de organisatie en zet ze zich met hart en ziel in voor de gemeenschap.
Een toevallige ontmoeting
In eerste instantie deed Samantha wat losse klusjes bij DIA. Ze hielp af en toe tijdens een inloopuur waar mensen met technische problemen terechtkonden. Maar alles veranderde tijdens een vrijwilligersvergadering, toen ze in gesprek raakte met de mensen van de bibliotheek. Zij hadden een repair café opgezet, een plek waar mensen kapotte spullen konden brengen om deze gratis te laten repareren door handige vrijwilligers. Wat begon als een spontaan gesprek, leidde al snel tot een nieuwe rol: Samantha werd de administratieve kracht achter het repair café.
“Ze zochten iemand die het papierwerk kon bijhouden en meer overzicht kon creëren. Ik besloot een keer mee te lopen en werd meteen enthousiast. Nu doe ik dit al bijna een jaar en zie ik hoeveel vooruitgang we boeken. Wat eerst wat rommelig was, loopt nu veel soepeler,” vertelt ze.
Maar wat het werk in het repair café echt bijzonder maakt, is de impact die het heeft op de mensen. “Soms brengen mensen spullen met enorme emotionele waarde. Bijvoorbeeld een erfstuk of iets wat net buiten de garantie valt. Ik ben degene die ze mag bellen met het goede nieuws dat hun product gerepareerd is. Vooral als het iets is wat veel voor hen betekent, is dat ontzettend mooi om te doen.”
Een onverwachte wending
Toen ze zich als vrijwilliger begon in te zetten, veranderde haar leven ingrijpend. “Rozenburg voelde eerst als een afgelegen plek. Ik kende niemand en was afhankelijk van mijn vriend. Nu ken ik het dorp op mijn duimpje. Als ik door de straten fiets, groet ik mensen van alle kanten. Mijn wereld is zoveel groter geworden.”
Leren vragen én geven
Vrijwilligerswerk heeft Samantha niet alleen nieuwe sociale contacten opgeleverd, maar ook een belangrijk inzicht: dat om hulp vragen geen zwakte is maar juist verbindt. “Ik was altijd iemand die alles zelf probeerde op te lossen, maar nu zie ik dat hulp vragen en geven hand in hand gaan. Mensen komen naar mij toe voor technische hulp, en ik durf nu zelf ook makkelijker hulp te vragen als ik het nodig heb.”
Hoewel haar werk als vrijwilliger veel voldoening geeft, zijn er ook uitdagingen. “Veel mensen die je helpt, hebben een zwaar verleden of worstelen met hun mentale gezondheid. Dat kan soms moeilijk zijn, zeker als je zelf al een minder goede dag hebt. Maar ik zie het ook als een leerproces. Ik heb lang weinig sociale interactie gehad en ben soms nog steeds aan het leren hoe ik met verschillende mensen omga. Vrijwilligerswerk houdt me scherp en helpt me groeien.”
Meer dan werk
Samantha is ervan overtuigd dat iedereen, ongeacht omstandigheden, een steentje kan bijdragen. “Wat je geeft, krijg je ook terug. Vrijwilligerswerk hoeft niet groot te zijn—zelfs een uurtje in de voetbalkantine maakt al verschil. Het gaat erom dat je iets doet wat je leuk vindt en waar je energie uit haalt.”
Met haar passie voor IT en computers blijft ze zichzelf ontwikkelen en anderen helpen. “Ik heb nooit mijn school af kunnen maken door mijn ziekte, maar ik heb mezelf altijd up-to-date gehouden. Nu kan ik mijn kennis inzetten om anderen te helpen. Dat is iets waar ik echt trots op ben.”
Voor Samantha is vrijwilligerswerk niet zomaar iets wat ze ‘erbij’ doet—het is een manier van leven geworden. En terwijl ze met haar doorzettingsvermogen en positieve instelling de wereld om zich heen een stukje beter maakt, bewijst ze dat grenzen er zijn om verlegd te worden.
Ben je ook geinteresseerd in vrijwilligerswerk? Kijk voor meer informatie op zorgzaam010.nl of rotterdam.nl/vrijwilligerswerk.
ROBERT VAN DER MOST (‘RO’)
Vijf ochtenden per week, zelfs op zaterdagochtend om de vissen te voeren, opent Robert van der Most de deuren van het Huis van de Wijk in Rozenburg. Ro, zoals hij liefkozend genoemd wordt, is de huismeester. Wat ooit begon als een manier om zijn verveling te verdrijven, is uitgegroeid tot roeping. Hij is de spil van het oude schoolgebouw, de plek waar hij als huismeester en tuintjesbaas alles in goede banen leidt. Van koffiezetten en bestellingen regelen tot vrijwilligers begeleiden en de levendige moestuin verzorgen.
Zijn avontuur bij DIA begon met een nieuwsgierige stap over de drempel. “Ik had er wat over gehoord, de moed bij elkaar geraapt en ben gewoon gegaan. Sindsdien ben ik hier niet meer weg te slaan”, vertelt hij met een brede glimlach. Binnen no-time werd hij de rechterhand van de beheerder.
Man met een missie
Zijn échte passie ligt echter in de moestuin. Als trotse tuintjesbaas zorgt hij ervoor dat alles groeit en bloeit. In de zomer is hij er dagelijks te vinden om de plantjes water te geven en alles in topconditie te houden. Wat begon als een kleinschalig initiatief om buurtbewoners een eigen stukje groen te geven, groeide uit tot een bloeiend project. “Eerst wilde iedereen cherrytomaten en komkommers planten”, lacht hij. “We kweken alles zelf en we zetten de plantjes op de balie. Iedereen mag iets meenemen. Zo voorkomen we dat we verzuipen in de tomaten en zorgen we voor meer variatie.”
De moestuin is voor Ro meer dan een verzameling planten; het is een plek van samenkomst. “We planten zonnebloemen, hangen vogelhuisjes op en gebruiken verse kruiden en groenten voor gezamenlijke lunches en diners. Het is mooi om te zien hoe iets kleins zoveel kan betekenen voor een gemeenschap.”
Bruisend wijkhuis
“Voordat ik bij DIA kwam, zat ik vaak alleen thuis. Mijn wereld bestond uit mijn voortuin en dat was het wel zo’n beetje. Nu ken ik iedereen, heb ik energie en haal ik plezier uit het blij maken van anderen.” Zijn betrokkenheid gaat verder dan de ochtenden bij het wijkhuis: hij begeleidt nieuwe vrijwilligers en is zelfs thuis bereikbaar als er iets geregeld moet worden. “Ze zeggen weleens dat ze niet meer zonder me kunnen, en eerlijk? Dat voelt goed.”
Voor een ander én voor jezelf
Zijn boodschap aan anderen die twijfelen over vrijwilligerswerk verschilt niet van die van Chantal en Samantha: “Als je de kans hebt, moet je het doen. Het is niet alleen waardevol voor anderen, maar ook voor jezelf. Je wordt onderdeel van iets groters, en de gezelligheid en verbinding die je ervoor terugkrijgt, zijn onbetaalbaar.”
Voor Ro is één ding duidelijk: een sterke wijk bouw je samen. In het Huis van de Wijk is die positieve sfeer overal voelbaar. “Buiten DIA mis ik dat soms. Dat warme, behulpzame gevoel mogen we best wat vaker laten zien. Het maakt het leven een stuk mooier.”