Daar loopt ze
Sterk
Door weer en wind
Haar nagelranden bruin van aarde
Haar huid getint door de zon
Ze wandelt veel
In rust want zij heeft geen haast
Ze denkt niet zoveel
Alleen als het nodig is
Ze kijkt om zich heen
Lacht omdat ze niet alleen is
Haar ogen twinkelen
Eigenlijk altijd
Ze verwondert zich elke dag
Nieuwsgierig wil ze zien en weten
Daarna laat ze het weer gaan
Ze heeft geen persoonlijke doelen
Maar stelt ze wel
Om de weg te vinden
Ze eet om haar lichaam te voeden
Dankbaar voor het voedsel dat ze krijgt
Ze drinkt als ze dorst heeft water
Ze zit stil om te rusten en rust
Ze geeft liefde ongevraagd
Ze helpt om te helpen
Ze hoort de aarde ademen
En fluistert terug
Kellie Smits
Kellie Smits
Als het leven een tenniswedstrijd was, stond Kellie Smits (1976) in 2014 op matchpoint. Maar ziekte dwong haar dit jaar tot een vijfde set: weer borstkanker, nu uitgezaaid. Kellie kijkt niet naar de stand. Ze speelt punt voor punt, met volle overgave.
“Door deze ziekte ben ik veel meer in het nu gekomen. Het eerste dat ik voelde was ‘dit is een teken’: ik moet veranderen, ik moet meer naar mezelf toe. Ik merk dat je je een bepaalde richting op kunt ontwikkelen waarin het niet meer uitmaakt of je doodgaat. Ik leef gewoon in het nu. En als het einde komt, dan is dat dus mijn weg. Maar het was wel heel mooi tot nu toe. Het gaat er niet om hoeveel tijd er is, maar om wat je ermee doet en wat voor evolutie je geestelijk doormaakt.
Soms is lijden nodig om een inzicht te krijgen. Dan werkt een diep dal als een bevrijding. Het enige dat voor mij op dit moment zin heeft, is het lijden in mezelf te verlossen. Het lijden is iets onzinnigs dat we zelf creëren. Dat leerde ik in het Boeddhisme: de positiviteit van je geest kun je gewoon trainen, net als je lichaam in de sportschool.”