“Ons inloopspreekuur is geschrapt. Mensen bellen nu op of sturen foto’s toe waarmee we ze kunnen beoordelen. Daardoor zien we 95 procent minder patiënten op de praktijk dan normaal gesproken. Tot kort geleden zaten er nog mensen in de wachtruimte die hoestten, keelpijn hadden. Dat is nu uit den boze. We zijn inmiddels hermetisch afgesloten en er hangt een bord op de deur dat je alleen op afspraak welkom bent.
Patiënten durven niet naar ons toe te komen, bang voor het virus. Andersom: elke patiënt die wij zien, kan ons besmetten. We hebben gelukkig voorbereidingen getroffen: maskers, brillen, schorten en een soort overalls die we over onze kleding aantrekken. Ook de praktijk is aangepast: er is een aparte ruimte met een plexiglaswand waar een stethoscoop doorheen steekt, zodat ik veilig naar iemands longen kan luisteren. Voor de volgende komt, ontsmetten we de ruimte.
Covid-19 wordt nog steeds onderschat. Een man die zegt: ‘Ik moest naar jullie toe van mijn vrouw’. En dan blijkt hij veertig keer per minuut te ademen. Dan zeg ik: ‘Heel goed dat ze dat heeft gedaan, want u gaat onmiddellijk naar het ziekenhuis.’ Heb je koorts, ben je kortademig, ben je verkouden? Ga er maar vanuit dat je het hebt. We kunnen allang niet meer iedereen testen.”
‘Ik probeer ontspannen te blijven, maar ben ook moe; het is een absurde tijd’
“Bij ons op de praktijk werken de coassistent en de waarnemer door. We zijn zes man sterk en dat is nodig, omdat we er moeten zijn voor al die mensen. Ik probeer ontspannen te blijven, maar ben ook moe; het is een absurde tijd. Ik ben in de dertig en overleef het wel als ik het krijg, denk ik dan, maar ik leef met het constante besef dat ik morgen misschien zelf de volgende patiënt ben. Tegelijk zie ik collega’s die bijna met pensioen gaan en medicijnen slikken. Zij zitten in de gevarenzone en werken ook dag en nacht door. Dan vind ik het bizar dat ik nog steeds groepen mensen zie sporten in het park. Covid-19 is onvoorstelbaar heftig. Je komt als wrak van de intensive care af en het is echt een lijdensweg als je eraan overlijdt.
Wat nodig is: dat we in kaart brengen waar vermoedelijke en bevestigde besmettingen zijn. Als ik op huisbezoek ga in een flat met dertig woningen en ik weet dat er drie besmettingen zijn, ga ik anders voorbereid naar binnen. Ik sta in dezelfde lift, raak dezelfde deurklinken aan. En ik wil mijn bejaarde patiënt met een verzwikte enkel geen corona geven, omdat ik niet wist dat iemand anders in de flat besmet is. Met de website www.coronainkaart.nl kunnen we gegevens delen, mét waarborg van de privacy van patiënten. Het moet gewoon; met dit soort instrumenten kunnen we de verspreiding van het coronavirus een halt toeroepen.”
Matthijs van der Poel – Huisarts in Rotterdam-West
Sander Grip en Marieke Odekerken brengen met ‘Helden van de Stad’ een ode aan alle mensen in Rotterdam die de stad draaiende houden tijdens de coronacrisis.