Een normale dinsdagmiddag in Schiedam. Het gaat te ver om te zeggen dat het Broersvest er verlaten bij ligt, maar levendig is anders. Binnen is het een ander verhaal. Binnen is bij tapasrestaurant La Cubanita, en dat is vanmiddag de plek waar De Wannebiezz hun nieuwe videoclip opnemen. Ech wel!
De Wannebiezz hoeven in het Rotterdamse verder geen introductie meer. Hun vele optredens in Lommerrijk, het Oude Luxor, op de middenstip van De Kuip, op de Schiedamse Maasboulevard, tijdens de Nacht van de Kaap, bij Rotterdam Zingt en in de Vlaardingse
Stadsgehoorzaal maken dat hun reputatie in beton is gegoten. Mooie bijkomstigheid: onlangs tekenden De Wannebiezz een platencontract bij Red Bullet, de maatschappij van niemand minder dan Willem van Kooten, oftewel Joost den Draaijer.
De voorjaarshit van De Wannebiezz, geschreven door Jan Rot (een tot Rotterdammer genaturaliseerde Amsterdammer) en geboren Rotterdamse producer Eddy Ouwens, gaat over optimisme en over hoe absurd het dagelijks leven soms is. De vaste regisseur van De Wannebiezz, Jim Kriens, heeft zijn handen vol aan de absurde types die de clip moeten gaan bevolken. Een excentrieke schilder doet zijn artistieke klus, een journalist werkt onder het genot van een peuk en een pilsje geconcentreerd aan een verse pennenvrucht. Verder zien we Meneer Pastoor de ogen regelmatig ten hemel slaan, er klinkt een flamencogitaar en er wordt gejongleerd. Een brede, volgetatoeëerde bodybuilder zit rustig te breien terwijl een clown ballonfiguren staat te knopen. Het kibbelende echtpaar aan tafel besteedt geen aandacht aan de energieke flamencodanseres die voorbijkomt. Achter de bar een voluptueuze dame in blauwe glitterjurk, of zou het….En daar in de hoek: is dat niet Zwarte Piet?
‘Een brede, volgetatoeëerde bodybuilder zit rustig te breien terwijl een clown ballonfiguren staat te knopen’
Te midden van dit tumult zitten De Wannebiezz. Arie oefent routineus zijn gitaarakkoorden, stoïcijns achter zijn donkere brillenglazen. Gilles nipt aan zijn likeurtje en flirt voorzichtig met de jonge jongleur. Rocco is Rocco. Hij kijkt afwisselend op zijn telefoon, zijn horloge en naar buiten. Hij kijkt vooral alsof het hem allemaal veels te lang duurt.
Regisseur Jim klapt in zijn handen en verheft zijn stem: “Lieve mensen, neem allemaal jullie beginpositie in alsjeblieft!” De lieve mensen geven gehoor aan het verzoek en de opname kan van start. Het vrolijke intro van Ech Wel klinkt door de ruimte. Alles beweegt door elkaar heen terwijl De Wannebiezz zich door het nummer heenzingen en de camera het totale beeld vastlegt. Tot de muziek verstomt en het geluid van een bellende tram binnendringt. Het staat erop. Klaar, zou je zeggen.
Niets is minder waar. Het totale beeld staat er weliswaar op, maar dat is slechts het begin. Wat volgt zijn vele takes: close ups van de drie hoofdrolspelers, detailshots van de figuranten. En alles draait om timing: de clown laat de ballon op tijd los, maar welke kant schiet deze op? En gooit de geïrriteerde vrouw – in wie we natuurlijk Sandy Struijs herkennen – de appel wel met de juiste vaart in de pan, met het gewenste waterballet als resultaat? Continuïteit is het sleutelwoord en de regisseur volgt alles met scherpe blik: alles moet kloppen. Maar het loopt gesmeerd. Hij hoeft maar een paar keer “Cut!” te zeggen…
Cameraman Sven laveert als een volleerd zeiler tussen de figuranten door om alles vast te leggen. En als alle losse shots naar tevredenheid zijn vastgelegd kan Jim zijn handen in de lucht steken en de verlossende woorden spreken: “It’s a wrap!”
Het duurt even, maar dan heb je ook wat. Aan een clip van een minuut of drie (volop te bekijken via de diverse social media) wordt door een team van vijf begeleiders en dertien figuranten een hele dag gewerkt, waarna het hele proces van uitzoeken van de juiste shots en het monteren nog moet beginnen. Maar als de hele ploeg bij elkaar dromt voor de groepsfoto dan weten ze: we hebben het weer geflikt. Ech wel!
