Een goedlopende huidverzorgingspraktijk aan huis in de statige Provenierswijk. Partner Willem werkt bij Cinerama. Samen hebben ze het goed en als het even kan zijn ze te vinden in hun heerlijke stadstuin. Maar dan komt Judith van Eersel (53) van de één op de andere dag in een achtbaan terecht. Diagnose borstkanker. In beide borsten.
“Ik werkte vijf dagen in de week, van ’s ochtends acht uur tot ’s avonds acht uur. Ik had nooit ergens last van. Zo’n twee jaar geleden voelde ik een bobbel in mijn borst. Ik schrok me rot natuurlijk. In het SFG werd ik meteen door de mangel gehaald. Een hele ochtend alleen maar onderzoeken. Diezelfde ochtend kreeg ik meteen de uitslag. En die viel gelukkig mee, het was een cyste. Ik voelde me best wel schuldig, al die dure onderzoeken, voor niks.
“Mijn moeder is 93 en hobbelt nog naar De Bijenkorf”
Diagnose: Borstkanker
“Vorig jaar voelde ik weer zo’n bobbeltje in mijn andere borst. Een cyste, dacht ik meteen. Ik zette er dus ook geen vaart achter om er iets mee te doen. Maar – achteraf gelukkig – werd ik opgeroepen voor het bevolkingsonderzoek. Bij binnenkomst aan de Rochussenstraat riep ik al meteen dat er een cyste in mijn borst zat. Eenmaal thuis kreeg ik een belletje dat ze me toch verder wilden onderzoeken. Ik nog geïrriteerd, moet dat nou? Ik heb het hartstikke druk, en het is toch maar een cyste.
Natuurlijk ben ik gegaan en na een hele ochtend onderzoeken kwam het hoge woord eruit: mevrouw, u heeft borstkanker. Hoe groot en welk stadium konden ze niet zeggen, dat zou ik die maandag te horen krijgen. Het drong niet tot me door. In mijn hele familie komt geen kanker voor. Mijn moeder is 93 jaar en hobbelt nog naar de tram om naar De Bijenkorf te gaan. Willem en ik hebben er het hele weekend over gehad. Waar zou ik voor kiezen, borst besparen of verwijderen? Toen kreeg ik maandag te horen dat ik kanker had in beide borsten. Dat was een klap in mijn gezicht.”
Cold cab apparaten spaarden mijn haar
Judith gaat op zijn Rotterdams de strijd aan. Ze pakt alles aan en staat overal voor open. Om te beginnen kiest ze toch voor een borstbesparende operatie, gevolgd door 31 bestralingen en een chemokuur. Vooral de bestralingen vindt ze zwaar. “Hoe lief het personeel ook is, De Daniel den Hoed is zo deprimerend. Logisch natuurlijk, als je over de drempel stapt loop je een andere wereld in. Alles daar is kanker. Er hangt een sfeer van wanhoop, iedereen is ontredderd. En dan heb ik het nog geeneens over de kinderen. Toch besef ik mij, dat als ik in een ander land had gewoond, ik allang dood was geweest. Sterker nog, ik kon in het SFG als één van de eerste kiezen voor de cold cab tijdens de chemo. Je krijgt een soort ijskap op je hoofd waardoor je haarvaten dicht gaan. De chemo kan er zo niet bijkomen. Ik heb een beetje haaruitval gehad, maar gelukkig niet veel. Mijn hoofd werd wel zes keer, vijf uur lang -4 graden koud. Dat was niet fijn, maar het was me alles waard. Deze apparaten heeft het SFG kunnen kopen dankzij een gelddonatie van de Roparun. Mooi toch?”
Bij De Vruchtenburg word ik gehoord
Via een vriendin hoort Judith van De Vruchtenburg. Deze stichting ondersteunt kankerpatiënten en hun naasten bij hun ziekte. “Ik greep alles aan. Met Willem kan ik goed praten, maar het is ook fijn om met anderen te praten. Bovendien krijg je er psychische ondersteuning die ik van niemand anders krijg. Je krijgt er steun, rust en vertrouwen, maar ik word er vooral gehoord. Met psycholoog Sacha Baron praat ik over alles. Zij geeft me tips over verzekeringspolissen, maar ook omgangsnormen. Ik hoorde vaak mensen zeggen ‘jeetje wat zie je er goed uit zeg’, alsof ik niet ziek was. Van haar heb ik geleerd te zeggen: Ik zie er misschien goed uit, maar zo voel ik me niet. Simpel advies, maar dat heb je soms nodig. Van alleen de locatie word je al rustig. Ik ben er zo vaak langsgereden, maar nooit geweten dat in die mooie, witte hoeve, met een prachtige tuin aan de Plas, zoveel moois plaatsvindt. Ik raad het iedereen met kanker aan om daar langs te gaan. Echt, je trekt het niet alleen.”
Een filmpje kijken bij Willem
Het is inmiddels een jaar geleden dat Judith in de achtbaan terecht kwam. Onlangs heeft ze weer een mammografie gehad. “En die was gelukkig goed. Ik ben er nog niet, ben nog moe, voel me stijf, heb pijnlijke botten. Toch heb ik me voorgenomen om niet meer zo hard te gaan werken als voorheen, ook al vind ik mijn werk hartstikke leuk. Maar van een rondje om de Plas lopen kan ik ook genieten, of ik ga een filmpje kijken bij Willem.”