‘Het gezin is de hoeksteen van de samenleving’ gaat het oude gezegde. Het is daarnaast ook een weerspiegeling van de wereld waarin we leven. Thuis is de geborgenheid van de mensen van wie je houdt, met wie je je leven deelt. In welke vorm dan ook. Thuis is veilig. Thuis is knus. Thuis is ontspannen en lachen en spelen. Thuis is een plek die iedereen nodig heeft.
Ze lijken een beetje op elkaar en een beetje op ons
Lesley, Davinia, Nirel en Riv
Lesley en Davinia hebben twee kinderen. Lesley droeg beide: “De oudste via een eicel van Davinia en de jongste via een eicel van mij. Omdat ze allebei dezelfde donor hebben, lijken ze een beetje op elkaar en een beetje op ons.” Voor Lesley was dit een mooie manier om de eenheid binnen het gezin tot uitdrukking te brengen.
Inmiddels zijn ze gescheiden. “Natuurlijk zijn de kinderen er verdrietig over, maar het gaat goed. We hebben er hard voor gewerkt om de band goed te houden. We komen bij elkaar op de koffie met een weekoverdracht en gaan samen leuke dingen doen, vaak als afsluiting van het schooljaar.” Sommige dingen worden wel anders door de scheiding: “Voorheen noemden de kinderen mij mama en mijn ex mammie. Nu zijn we vaak allebei mam.”
Beide moeders zijn open over de samenstelling van het gezin, laten zien dat alles mag en alles goed is. Zo zijn ze vorig jaar op zoek gegaan naar kinderen van dezelfde donor. “Ze vinden het leuk om te weten dat er halfbroertjes en -zusjes zijn in andere landen. Als ze willen, mogen ze na hun zestiende verjaardag zelf contact zoeken met de donor.”
Toch is er met de acceptatie nog een weg te gaan, vindt Lesley. “Al is er de afgelopen twintig jaar best wat veranderd, ik merk dat er soms oude conditionering is. Zo is het op sommige basisscholen nog steeds roze voor meisjes en blauw voor jongens. De meiden krijgen paardenschriftjes en de jongens schriften met leeuwen. Het gebeurt vast niet expres, maar het laat zien hoe diep die ideeën zitten. Het is ook wel voorgekomen dat mijn kinderen opmerkingen krijgen als: ‘Je hebt twee moeders, ben je dan ook homo?’ Of ‘Je bent zeker geadopteerd, want je hebt geen vader.’ Op dat soort momenten denk je: hadden we hier niet verder in moeten zijn met z’n allen?”
Veel ruimte voor eigen ideeën en spelregels
Kirsten, Sue en Maas
Kirsten en haar partner Sue hebben elkaar op Hogeschool Rotterdam leren kennen. “We deden dezelfde minor”, vertelt Kirsten. “Zij zegt altijd: toen je binnenkwam, dacht ik: wat een leuke vrouw. Als in: dat zou wel eens een nieuwe vriendin kunnen worden. Al snel bleek dat gevoel verder te gaan dan alleen vriendinnen. Omdat Sue uit een relatie met een man kwam, heeft het even geduurd voordat wij een relatie kregen, maar inmiddels zijn we zes jaar getrouwd.”
Toen de kinderwens kwam, bleek het praktischer dat Sue het kindje zou dragen. Hun zoon Maas is inmiddels drie jaar oud. “Het heeft de liefde tussen ons veranderd”, vindt Kirsten. “Het is voller, als je begrijpt wat ik bedoel. We zijn nu ouders en je leert elkaar daardoor op een andere, intensere manier kennen.”
In de opvoeding gaan ze hun eigen weg. “Er zijn weinig voorbeelden, weinig normen, voorhanden bij de opvoeding door twee moeders of twee vaders. Aan de ene kant geeft dat de vrijheid om bij onszelf na te gaan wat wij echt belangrijk vinden, zonder dat er kaders zijn ‘hoe het hoort’. Maar het kan juist ook helpen om na te denken hoe we dingen willen aanpakken als die voorbeelden er wél zijn. Ik zou het daarnaast ook mooi vinden voor de acceptatie van het ouderschap door twee vrouwen of mannen als er wat meer rolmodellen beschikbaar zijn. Als dat ouderschap zichtbaarder zou zijn. Maar goed, tot die tijd is er veel ruimte voor eigen ideeën en spelregels. Wat daarbij wel grappig is: we kunnen overal over nadenken, maar komen toch elke keer weer tot de conclusie dat ons kind leidend is.”
Heerlijke stad om te wonen
Rhalda, Emilie, Finn en Sam
“Emilie en ik zijn nu veertien jaar getrouwd”, vertelt Rhalda als haar oudste zoon Finn thuiskomt uit school. Hij is net begonnen op de middelbare. Zijn broertje Sam is ook net uit school. Ze keuvelen aan de keukentafel over hun dag. “Mijn vrouw komt uit Maastricht. Daar hebben we elkaar ontmoet. Zij koos voor Rotterdam en verhuisde met haar twee katten naar onze stad.” Ze kijkt liefdevol naar de jongens. “Ouders worden is een enorme verandering”, weet ze nu. “Ineens draait de wereld niet meer om jou. Het geeft een grote verantwoordelijkheid en die voel je. Soms is dat pittig, maar het is vooral heel erg mooi. Ik ben supertrots op onze jongens.”
Volgens Rhalda is Rotterdam een heerlijke stad om te wonen als twee moeders. “Er zijn meer dan 170 nationaliteiten en daarbinnen is er heel veel diversiteit. Je bent goed zoals je bent, dat proberen we onze jongens ook mee te geven. Ik kan me geen andere stad bedenken waar pride zo mooi gevierd wordt en zo omarmd wordt. Dit is gewoon een deel van de stad en zo hoort het ook te zijn. Je vindt het overal in de stad terug zonder dat het als een statement voelt. In het centrum ligt een regenboogzebrapad en bij de speurtocht in diergaarde Blijdorp gaat het ook over homoseksualiteit in het dierenrijk, dat er soms twee pinguïnpapa’s zijn.”
Ze merkt ook dat het geen issue is bij de kinderen. “Dan is er een vriendje over dat ineens zegt: ‘Jij hebt twee mama’s.’ Sam antwoordt: ‘Dat klopt. En jij hebt een bonuspapa, toch?’ ‘Dat is waar’, is het nuchtere antwoord. En dan gaat het weer over wat Feyenoord van de week gedaan heeft. Het is allemaal heel natuurlijk; het is onderdeel van de diversiteit in deze stad. Daar ben ik trots op.”
