Op de zomerse zaterdagmiddag van 11 juli 2015 is de Rotterdamse Laurenskerk het decor voor misschien wel de grootste saxofonist van dit moment. North Sea Round Town – het avontuurlijke zusje van het grote North Sea Jazz – heeft Branford Marsalis weten te programmeren voor een uniek soloconcert in een prachtige ambiance.
In My Solitude
De van muzikale experimenten bekende Marsalis maakt in 2014 indruk met het album In My Solitude. In de Grace Cathedral in San Francisco neemt hij, solo en akoestisch, een aantal werken op die de enorme reikwijdte van zijn talent weerspiegelen. De jazz-standards, klassieke werken en eigen improvisaties worden gedragen door de architectonische klankkast en laten de pure saxofoon op ongekende wijze tot uitdrukking komen. Het is een uitdaging deze muziek in een ander werelddeel, in een andere kerk én voor een veelkoppig publiek ten gehore te brengen.
‘Met een glimlach gaat hij moeiteloos over op de eerste tonen van zijn set’
Als Branford Marsalis het podium in de Laurenskerk betreedt, kijkt hij even over de hoofden de ruimte in en blaast op zijn tenorsax een paar strakke noten om de akoestiek te testen. Met een glimlach gaat hij moeiteloos over op de eerste tonen van zijn set. De volle klanken van Stardust weergalmen tegen de pilaren en muren – het is even wennen aan de spontaan in elkaar overvloeiende noten – en brengen de artiest en zijn publiek in een uiterst geconcentreerd onderonsje.
Alleen in de Rotterdamse Laurenskerk
Het moet, ook voor een doorgewinterde performer als Marsalis, geen kleinigheid zijn om zonder ruggesteun een uur lang op de toppen van je kunnen te spelen. Er is geen mogelijkheid even uit te blazen tijdens een intermezzo of een solo van een medebandlid, iedere onregelmatigheid wordt direct uitvergroot en kan niet verdoezeld worden. Maar Marsalis speelt feilloos, met af en toe een blik op zijn partituur, langzaam bewegend over het lege podium alsof hij in trance de stenen ruimte aftast.
‘Met gesloten ogen denk je een band te horen, maar er staat niet meer dan één virtuoze musicus’
Blues For One
Na zeven tracks van het album gespeeld te hebben, wordt een pauze ingelast – ‘have to do that, for my breath’ – en maakt de zaal zich op voor het tweede deel. Aan het einde daarvan laat Marsalis een aantal Improvisations opvolgen door zijn bekende Blues For One. Hij speelt het bluesschema als strakke basis en weet dat vloeiend af te wisselen met wonderlijke flarden vol melodie en fantasie. Met gesloten ogen denk je een band te horen, maar er staat niet meer dan één virtuoze musicus: een bescheiden man in een grijs kostuum, een man en een saxofoon.
