Hij heeft een eigen platenlabel, organiseert feesten, treedt op als dj en als frontman van de band The Hard Way. Gareth de Wijk (35), alias PRSPCT, heeft fans over de hele wereld, maar is relatief onbekend bij het grote publiek. Het interesseert hem niets. “Wat ik doe is alles behalve hip en trendy, maar het grappige is dat ik ervan kan leven en veel van die bands die in De Wereld Draait Door komen niet.”
“Waarschijnlijk was er meer aandacht voor geweest als ik in Amsterdam had gewoond. Maar dan had PRSPCT nooit kunnen uitgroeien tot wat het nu is.” Gareth de Wijk zit aan de eettafel in zijn woning in Rotterdam Noord die tijdelijk ook zijn kantoor is. Hij schuift een keurig geordende stapel administratie aan de kant. “In Amsterdam zijn ze meer bezig met ieder jaar de nieuwe hype. Hier moet je laten zien dat je echt iets kan, anders kom je nergens.”
‘Onze muziek is niet voor iedereen, maar als het je aanspreekt dan ga je er ook vol voor’
Toen hij veertien was en in Oosterflank woonde, zat De Wijk in zijn eerste punkbandje. Hij regelde zelf optredens, verspreidde flyers en maakte bandopnames. Die hele ‘do it yourself’-mentaliteit vormt nog steeds de leidraad van alles wat hij doet. In zijn jeugd ligt ook de oorsprong van de typische PRSPCT sound: een mix van harde drum ‘n’ bass en hardcore. “Op mijn zestiende hoorde ik elektronische muziek waarin dezelfde rauwe energie van punkmuziek zat: gabber en drum ‘n’ bass. Dat vond ik te gek, maar ik was een linkse skate punker. En omdat ik een anti-nazi’s-patch op mijn tas had, werd ik geterroriseerd door de gabbers uit de buurt. Drum ‘n’ bass was een stuk vriendelijker, maar vormde net zo goed een gescheiden wereld.”
Hardste act op Lowlands
Muziek is De Wijk’s belangrijkste uitlaatklep en hij is blij dat hij er al vroeg van heeft kunnen leven. Eerst als programmeur van Nighttown, Waterfront en Watt, later als labelbaas van PRSPCT recordings. Het label dat hij dertien jaar geleden oprichtte, is inmiddels uitgegroeid tot het grootste in zijn genre. Met vijf sublabels, clubavonden over heel Europa en PRSPCT XL: een tweejaarlijks feest in de Maassilo, waar fans van over de hele wereld op af komen. Daarnaast staat hij zelf achter de draaitafels als Thrasher en is hij frontman van de driekoppige band The Hard Way. Samen met dj’s/producers Jason Köhnen en Maxim Anokhin, beter bekend als Bong-Ra en Limewax, maakt hij een mix van punk, gabber en drum ’n’ bass. Het is loeiharde, energieke muziek, een tikkeltje duister en opzettelijk provocerend.
In 2012 debuteerden ze met de single ‘Suck Satan’s Cock / The Hard Way’ en een jaar later maakten ze naam als ‘de hardste act’ op Lowlands. Zelf vindt De Wijk het allemaal wel meevallen. “Ik heb wel extremere optredens in mijn leven gezien. Dat we zo worden genoemd zegt meer over de rest dan over ons. Alles is zo fucking braaf geworden!” Hij verwijst naar zijn held Jules Deelder die onlangs in een interview vertelde dat hij zo’n ontzettende hekel heeft aan de Nederlandse ‘Doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg’-mentaliteit. “Volgens hem kun je niet gek genoeg doen, en daar ben ik het helemaal mee eens. Maar de Nederlandse muziekwereld biedt vooral veel van hetzelfde, een slap aftreksel van het Engelse of Amerikaanse origineel.”
Zelf wil hij worden weggeblazen bij een show en dat is ook zijn ambitie voor de PRSPCT- feesten. De energie van de muziek speelt de hoofdrol. Hoe hoger het aantal beats per minute, hoe beter. “De muziek is niet voor iedereen, maar als het je aanspreekt dan ga je er ook vol voor”, vertelt De Wijk. “Voor sommige kids is het een manier om een eigen identiteit uit te dragen ten opzichte van anderen, hun ouders, de buren. Regelmatig krijg ik mails van fans die zeggen: ‘Dit is mijn leven.’ Of ze sturen een foto van hun tatoeage van het PRSPCT- logo.”
Dwarse koers
De Wijk praat makkelijk. Hij weet wat hij wil zeggen en zal zich nooit anders voordoen dan hij is. Artiesten voor zijn label kiest hij uit op gevoel. Soms brengt hij platen uit waarvan hij van tevoren weet dat hij er geld op gaat verliezen. PRSPCT heeft daardoor de naam niet trendvolgend te zijn, maar juist altijd trouw een eigen dwarse koers te volgen.
Die bravoure, een soort ‘fuck you’-attitude, wil hij ook meegeven aan zijn fans. “Weet je wat ik mis in deze tijd? Het tegen dingen aanschoppen. Er zijn zoveel vooronderstellingen over hoe je zou moeten leven. Ik ben ervan overtuigd dat je je eigen plan moet trekken en je niet teveel moet aantrekken van wat anderen van je verwachten. Want als je altijd maar doet wat de maatschappij voorschrijft, raak je uiteindelijk gefrustreerd. Ik zie genoeg vaders en moeders die zo vastzitten in een bepaald stramien dat ze totaal opgefokt zijn. Dat is voor niemand leuk.”
Familieman
Sinds negen jaar is De Wijk vader van Max en combineert hij zijn bestaan als fulltime rock-‘n-roller met de beslommeringen van een familieman. Regelmatig komt het voor dat hij ‘s ochtends thuiskomt na een show en zijn zoon al klaarwakker is. “Natuurlijk kun je op dat moment niet eerst je roes uitslapen. Daarom drink ik zelden tijdens een clubavond. Ik houd wel van een feestje, maar dan liever een tof concert. PRSPCT zie ik meer als werk.”
Soms neemt hij Max mee naar een optreden in de buurt, zoals laatst Baroeg Open Air festival en Nightmare in Rotterdam. “Dat vindt hij geweldig. Trouwens veel dj’s en producers van wie muziek op het PRSPCT-label verschijnt, hebben kinderen. We hebben het imago van stoere artiesten, maar tegelijkertijd zijn we de grootste softies. Die extreme muziek die we maken, dat is onze uitlaatklep. Daardoor zijn we geen gefrustreerde papa’s, snap je?” Niet dat hij wil zeggen dat hij alles perfect doet. “Ik leer nog steeds van mijn fouten, maar ik denk dat ik nog trotser kan zijn op Max, dan op alles wat ik met PRSPCT doe.”