Zelf zit ze nooit in een taxi. Daar is fotograaf Marieke Odekerken ‘te gierig’ voor, zegt ze lachend. Toch was ze nieuwsgierig naar het verhaal achter de Rotterdamse taxichauffeur. Wie zijn deze mensen? Hoe zien ze eruit? Terwijl fotograaf Rafaël Philippen eerder benieuwd was naar de ‘passagiers’. Samen maakten ze een indrukwekkende serie bij de Rotterdamse Taxi Centrale (RTC).
De wens om samen te werken was er al langer, vertelt Odekerken. “Toen ik met dit idee kwam, was Rafaël gelijk enthousiast. Daarna hebben we nog vrij lang gesproken over hoe we het moesten aanpakken. Van tevoren weet je namelijk nooit precies hoe iets in de praktijk uitpakt. We hebben allebei een heel andere manier van fotograferen. Dus kies je er dan voor om samen op de knop te drukken? Of juist ieder zijn eigen ding te doen?” Het werd uiteindelijk het laatste.
De taxichauffeurs – overwegend mannen – vonden het allemaal leuk om mee te werken. Odekerken: “Het viel me op hoe joviaal en hartelijk ze zijn. We kregen ook alle medewerking van de RTC. Ik wilde de chauffeurs laten zien zoals ze echt zijn. Voor zover dat mogelijk is natuurlijk. Alsof ze zo van de straat geplukt zijn, soms stoer, vaak heel lief. En nauwelijks door mij geregisseerd.”
Tachtig meisjes
Voor de foto’s van Philippen zochten ze in de stad naar meisjes die in de taxi wilden poseren. Philippen is altijd op zoek naar nieuwe modellen voor zijn nieuwe fotoboek, waaraan hij momenteel werkt. Hij laat daarin tachtig meisjes van jong tot oud zien. Ieder op hun eigen manier. “Het is bedoeld als ode aan de vrouw”, licht Philippen toe.
Er zit zoveel in een gezicht, zegt Odekerken. “Je kunt er ontzettend veel uit aflezen. Althans, je denkt dat je er veel uit kunt aflezen. Ik fotografeer graag op straat, omdat je daar allerlei verschillende soorten mensen voor je lens krijgt. In deze serie komt dat ook sterk naar voren. Wist je trouwens dat er een apart plekje in je hersenen zit dat ervoor zorgt dat je een gezicht herkent? Je verplaatst je in iemand en denkt aan zijn of haar uitdrukking te kunnen aflezen hoe diegene zich voelt. Maar of dat ook echt zo is…?”
