Wim Landuyt (1999) verhuisde voor zijn studie robotica van Antwerpen naar Delft. Een vriend van hem merkte de passie voor het schrijven bij hem op en schreef Wim voor zijn verjaardag in als deelnemer bij de Rotterdamse PoetsClub. Gepakt door de Rotterdamse sfeer, die hem enigszins aan Antwerpen deed denken, besluit hij van Delft naar Rotterdam te verhuizen.
De PoetsClub opent bij Wim de ogen: hij beseft dat poëzie leuk kan zijn en niet ingewikkeld of hoogdravend hoeft te zijn. Hij wordt frequent bezoeker van de PoetsClub en leert er de kracht en de mogelijkheden van het voordragen.
Met die ervaring waagt hij zich in 2024 aan een van de voorrondes van de Rotterdam Poetry Slam. Tot zijn eigen verrassing wint hij de voorronde en plaatst hij zich voor de finale. Ook die wint hij en hij mag daardoor de stad vertegenwoordigen op de landelijke finale van de Poetry Slam in Utrecht. Wat hij daar direct opmerkt: Rotterdamse poëzie is anders dan in de rest van Nederland. En ook leuker. In Rotterdam behoort poëzie niet alleen tot de elite.
Door het NK te winnen, plaatst Wim zich automatisch voor het EK Poetry Slam in Slowakije. Daar eindigt hij als tiende, wat hem recht geeft op deelname aan het WK in Mexico. Op het WK merkt hij dat de internationale top van de Slam Poets dichter tegen de Rotterdamse scene aanschuren die, bijvoorbeeld, de Utrechtse. Dat komt door de no-nonsense aanpak van dingen niet anders benoemen dan ze zijn. Er wordt ruimte gegeven aan de rauwheid van taal, waar het publiek tijdens de voordrachten weer met rauwe emoties op reageert.
Luisterend naar muziek op standje elf en onder het genot van een peukie, schrijft Wim zijn gedichten, die hem tevens zijn gevoelens helpen kanaliseren. Naast de extreme emoties, welke Rotterdam hem geeft en toont, inspireert ook de chaos van het Rotterdamse verkeer hem. In Rotterdam lijkt alles samen te komen: rijk en arm, racistisch en progressief. En toch vinden Rotterdammers elkaar. Word je omarmd als nieuwkomer, als Rotterdammer.
Niet ieder gedicht leent zich voor een poetry slam, waar het ritme misschien wel het belangrijkst is, denkt Wim. En dus blijven sommige gedichten, voor nu, in een schrift voor de buitenwereld verborgen.
20240501 de jungle van beton
ik ben een jongen
in een jungle van beton
ik ben een app
die slingert over de singels en de grachten
de strepen en de nachten
de bermen en de bramen
ik en mijn fiets
wij zijn geschift
als ik opstap ben ik klaar
om te vliegen en te zweven
om te adrenaline
om te beven
ik bulk en ik trap
ik brul en ik flap
ik vlam op een veel te kleine fiets
ik zwier op veel te veel afgespeelde hits
top 40 tijden in deze stad
van noord tot west
van zuid tot best
berg en dal
nieuwe binnen en oude buiten
van heemraden en molens
tot bergse V en kralingse P
wegen en stegen
voetgangers beven
kwade blikken
en afgesneden sukkels
ik trap mijn tegenstanders kapot
er is geen koerier of geen brommer
geen scooter of elektrische fiets
waar ik mij om bekommer
want in de jungle van beton
is de slingeraap het kanon
en ik heb er twee
mijn linker en mijn rechterbeen
de speen van mijn concurrentie
is mijn snelheid en eloquentie
en dan komt daar
uit de verte gerezen
het witte galjoen van de Goden
de leuvehaven achterwege
met kabels gespannen en met schoonheid gehangen
de Erasmusbrug
de col de rotterdam
de mont ventoux van het noorden
het zwaargewicht van de zone
regionaal kampioen ademhalingstekort
zij slaat iedereen kapot
dus ik klim en ik zwoeg
ik wreed en ik ploeg
ik laat alles en iedereen achter me
ik zie de bolling van de weg
het uitzicht op de top is adembenemend
en dan breek ik
keer op keer
vlak voor het einde
ik schakel naar beneden
en ik sta op mijn strepen te trappen
als een kleine jongen naar adem te happen
ik kijk rechts en ik kijk links
ik maak me nog geen zorgen
van verlies zijn er nog geen hints
maar dan
als een demoon uit amsterdam
komen daar
naaldhakken op een elektrische bakfiets
airpods en een opgemaakt gezicht
een flapperende bloemetjesjurk en een mond die niet hijgt
hij is dicht
en al zwetend
hijgend
mijn jas uittrekkend
besef ik
dat de jungle van beton
is verstoten tot een stad voor mensen met meer dan een ton