Een pakje boter vergeten? Niet handig, zeker niet als je woont waar Joost en Klaartje wonen: het oude veerhuis aan de Schie. Wát een plaatje van een plekje. Aan de voorkant de Schie, aan de achterkant weiland, koeien en knotwilgen. In de verte de contouren van de oude dorpskern.
Maar ja, dat pakje boter moet je dus echt niet vergeten. Weliswaar kan Joost in de zomer met zijn auto nog enigszins in de buurt komen van zijn veerhuis, in de herfst en winter zakt de wagen tot zijn velgen in het zompige grasland van het dijkje. En dan is het koppel aangewezen op hun roeiboot. Net zoals de veerman honderden jaren geleden passanten over en weer roeide, zo roeit Joost zichzelf en zijn Klaartje nu naar de bewoonde wereld. Hoe romantisch wil je het hebben?
Een lot uit de loterij, zo noemt Joost zijn woning. Dicht bij de natuur, maar toch in de stad. Twee jaar woont hij hier nu. Wat vroeger de wachtkamer van de veerdienst was, is nu woonkamer. En het smalle paadje voor hun huis, het jaagpad, daar liepen vroeger de paarden die de schepen voorttrokken. De binnenschepen varen nog steeds voorbij, op een metertje of vier. Een surrealistisch schouwspel.
Voor de Amsterdamse Klaartje – die pas onlangs haar intrek nam – is het nog even wennen. De overgang van Amsterdam naar Rotterdam was al pittig (‘Vroeger dacht ik op Rotterdam Centraal al: o god, ik moet hier weg’), de overgang van binnenstad naar vrije natuur is zo mogelijk nog groter. Maar ja, de liefde hè? En de man en het plekje zijn meer dan leuk. Het inburgeren voorloopt ook voorspoedig. Klaartje weet nu wat ‘gers’ betekent, waardeert de ‘oerelementen’ (koeien achter het huis en het lawaai van langsvarende binnenschepen) en vindt de Rotterdammers zo… zo… zo niet-arrogant.
Is er dan niets wat deze Overschiese idylle bedreigt? Nou, de gemoederen in dit dorpse stukje Rotterdam zijn wel wat verhitter dan gewoonlijk. De vaarroute van de Schie dreigt namelijk verlegd te worden, zodat de schippers een minder scherpe bocht hoeven te nemen. Ook is er sprake van een nieuwe brug. Lang niet iedereen is het hier mee eens en het eindoordeel is nog niet geveld, maar Joost ziet het stiekem wel zitten, die nieuwe vaarroute. Het betekent namelijk dat zijn huis en het achterliggende weiland een eiland worden. Een onbewoond eiland. Op hemzelf en zijn Klaartje na.