Toen de coronacrisis uitbrak, besloot Bob Richters met zijn cateringbedrijf Hotspot Hutspot maaltijden te maken voor mensen die in eenzame isolatie terecht waren gekomen. Voor een prikkie een prakkie van goede kwaliteit aan huis bezorgd. Sindsdien serveren Richters en zijn team tot meer dan honderd maaltijden per dag in Rotterdam en omgeving. “Het is een marathon zonder einde”, stelt Richters een beetje mismoedig. “Mensen denken dat de crisis over is. Maar onze inzet is nog steeds keihard nodig, terwijl de financiële steun die wij als organisatie voor dit werk krijgen, afbrokkelt.”
Richters komt van de kunstacademie, maar wilde zijn dagen niet in eenzaamheid slijten in een atelier: “Ik wilde mensen verbinden en daarvoor kunst inzetten. Dat ging ik doen via evenementen waarbij de catering een kunstzinnige twist kreeg. Dat je bij een meeting over veerkracht je diner op matrasveren geserveerd krijgt. Dat soort dingen.”
In de productiekeuken, die Richters voor zijn cateringactiviteiten heeft zet hij re-integratiejongeren aan het werk. En als hij projectleider wordt op een moestuincomplex van woningcorporatie Havensteder in Rotterdam-Lombardijen, verbindt hij die losse elementen met elkaar en richt Hotspot Hutspot op. “We gingen restaurantje spelen voor echte gasten, door mensen die dringend een doel in hun leven nodig hebben. Producten uit de moestuin vullen we aan met spullen die de supermarkten niet meer kunnen verkopen maar die nog van uitstekende kwaliteit zijn.”
Crisiscatering
“Toen corona uitbrak”, vervolgt Richters, “zag ik veel organisaties uit paniek de deuren sluiten, terwijl iedereen in het land ineens thuis kwam te zitten. Ik wilde niet dicht; ik wilde mijn mensen aan het werk houden. Ik had nog de ongebruikte website crisiscatering.nl geregistreerd staan en daar kon ik nu wat mee. Dus hebben we stelling genomen en gezegd: in Rotterdam en Schiedam hoeft niemand thuis te zitten zonder goede, warme maaltijd. Vanuit fondsen en bedrijven kregen we de middelen om direct aan de slag te gaan. Dat is supermooi, want daarmee konden we doorpakken en onze boude stelling waarmaken.
Drie keer per week halen we reststromen op bij drie supermarkten. Tijdens de eerste lockdown waren er daarnaast ook reststromen van groothandels en van faillissementen en sluitingen in de horeca. We konden ineens echt bijzondere dingen maken. Hadden we parmaham en echte burrata; producten die wij normaal niet krijgen in de reststromen die wij verwerken. En toen we na Sinterklaas een enorme lading overgebleven chocoladeletters kregen, hebben we die omgesmolten om er brownies mee te maken.”
Sociale patronen
Hotspot Hutspot vulde in eerste instantie het gapende gat dat de coronacrisis in het sociale leven van kwetsbare mensen geslagen had. Mensen op de dagbesteding en bij wijk- en buurtinitiatieven die ook warm eten op die plek en vrijwilligers met een daklozenachtergrond die zonder werk kwamen te zitten bijvoorbeeld. Zij kwamen allemaal ineens thuis te zitten zonder vangnet, zonder een oplossing in hun eigen buurt.
Met het voorzichtig versoepelen van de maatregelen, zag Richters een verschuiving in zijn catering ontstaan. Ineens bleven mensen niet meer thuis voor de bezorger. En dat is prima, vindt hij, want dat betekent dat mensen weer terugkeren naar oude sociale patronen. Toch blijft het werk van Hotspot Hutspot onverminderd nodig: “Er blijven zat mensen over die op onze hulp rekenen en die ook hard nodig hebben.”
Van afbouwen is geen sprake
Richters had gehoopt dat hij de bezorging van crisismaaltijden weer kon afbouwen als de stad uit de crisisstand zou komen: “Bezorgen vind ik een noodmaatregel; je wil mensen een optie geven om hun leven weer op te pakken. Maar er zijn simpelweg nog te veel mensen afhankelijk van onze maaltijden. We kunnen nog niet afbouwen. In de eerste helft van 2021 hebben we gemiddeld 463 maaltijden per week bezorgd. En het aantal maaltijden per week loopt weer op. Inmiddels brengen we er meer dan 500 per week rond. Het aantal pakketten dat we bezorgen stijgt helemaal schrikbarend: we hebben er 45 per week begroot en bezorgen er inmiddels bijna 200 per week.
En het stomme is: nu de versoepelingen doorzetten, denkt iedereen dat de crisis voorbij is. Terwijl de aantallen maaltijden en pakketten die wij uitrijden alleen maar toenemen, zie ik de steun en aandacht die wij krijgen juist steeds verder afnemen. En dan denk ik: we vinden met elkaar toch zeker dat elke inwoner van de stad een gezonde, warme maaltijd moet kunnen eten? En dat is echt niet ingewikkeld. Doneer maaltijden via crisiscatering.nl of kom eens een keertje mee bezorgen. Zorg ervoor dat je het positieve gevoel dat jij zelf hebt, omdat de gezondheidscrisis achter de rug is, doorgeeft aan anderen in de stad die nog in de shit zitten. Samen kunnen we dit probleem oplossen.”
