Als je einde nadert, wat is dan je laatste wens? Dick Hoogstad wist het wel. Voor de alvleesklierkanker het definitief van hem zou winnen, wilde hij nog eenmaal met zijn gezin uitkijken over zijn geliefde stad Rotterdam. Vanaf de Euromast, de plek waar hij en zijn vrouw in 1968 hun verloving vierden. Hij lag zaterdag 28 februari 2015 in zijn ziekbed op de Euromast. De volgende avond overleed hij, gelukkig dat hij zijn gezin deze herinnering had kunnen meegeven.
“We vonden het een fijne dag op de Euromast, omdat opa even kon vergeten hoe ziek hij was.”
Dick Hoogstad was een krachtige, zelfstandige man. Geboren in Zaandam, woonde hij zijn hele jeugd in Rotterdam. Hij groeide op in de Zuidhoek, een straat in Oud-Charlois. Hij speelde als schoffie tussen de treinen op het rangeerterrein van de Waalhaven. Dick hield van de stad, al vertrok het echtpaar na de geboorte van hun twee kinderen naar Wateringen en, later, naar Herkingen. Zijn zoon René: “Rotterdam was zijn stad. Het is moeilijk te beschrijven, maar het zat in zijn bloed. Hij was een groot fan van Feyenoord en had de beste herinneringen aan zijn tijd in de havenstad.”
Schokkend bericht
Nog geen twee maanden geleden ging Dick naar de huisarts. Hij had al een paar maanden last van krampen in zijn buik en die werden steeds erger. Na een week of twee onderzoek, kwam de schok. Uitgezaaide alvleesklierkanker; niets meer aan te doen. “Daarna is het bizar snel gegaan”, zegt René. “Hij is eerst getest op van alles en nog wat. Dit was het niet, dat was het niet. En vier weken geleden werd ineens duidelijk dat hij ongeneeslijk ziek was. In zes weken tijd was hij bij ons weg.”
Rotterdam zien …
Toen de kanker het van hem dreigde te gaan winnen, nam de familie contact op met de Rotterdamse Stichting Ambulancewens. Dick wilde namelijk nog één ding voor hij zou overlijden. Hij wilde met het gezin nog eenmaal uitkijken over zijn Maasstad. Vanaf de Euromast. Vanaf dezelfde plek waar hij op 20 januari 1968 met zijn vrouw stond. Ze waren op de Rotterdamse naald om samen hun verloving te vieren; aten kip in het restaurant op het plateau. De naald met de draailift was er nog niet, op Zuid reikten de havens nog tot aan het Entrepot en op de Kop van Zuid heersten de scheepskranen. Toen hij vervolgens bij zijn schoonouders kwam om het nieuws van hun verloving te vertellen, kregen ze weer kip voorgeschoteld.
… en dan sterven
Het Rotterdam van nu ziet er totaal anders uit dan op die koude winterdag in 1968. Toch voelde Dick zich geroerd bij de aanblik van de stad die aan zijn voeten lag. René: “Hij kon niet goed meer spreken, maar ik zag aan de blik in zijn ogen dat hij het geweldig vond. Voor mijn moeder was het bijzonder om hier weer met hem te staan, zoveel jaren na hun verloving. Ze houdt zich sterk, maar het deed haar heel veel.”
Weer terug op de begane grond, ging de familie naar de Zuidhoek. Dick toonde zijn kleinzoon Ramiro (18) het huis waar hij geboren is en opgroeide. Kleindochter Cherique (12) was er ook. “Opa vertelde dat hij speelde op het muurtje van de Maastunnel”, schrijft ze in haar verhaal over de dag met opa en de Stichting Ambulancewens.
Gelukkig
René is blij dat het gedroomde afscheid van Rotterdam mogelijk gemaakt kon worden: “Toen we weer thuis waren zei mijn vader tegen de verpleegster dat het infuus losgekoppeld kon worden. ‘Al mijn wensen zijn vervuld. Het is goed zo’, vertelde hij haar. De volgende avond is hij overleden. Wij zijn gelukkig dat hij zijn laatste wens met ons heeft kunnen delen; hij heeft genoten van een laatste dag met zijn gezin en is tevreden ingeslapen.” Ook Cherique denkt met plezier terug aan die zaterdag met haar opa Dick: “We vonden het een fijne dag op de Euromast, omdat opa even kon vergeten hoe ziek hij was.”
Dick Hoogstad is vandaag – vrijdag 6 maart 2015 – begraven in Dirksland. In Gers! magazine #9 (mei 2015) staat een uitgebreide reportage over het bijzondere werk van de Stichting Ambulancewens.