Megan Schoonbrood is een bekende in de dragwereld. Met maar liefst 22 titels op haar naam, waaronder Miss Travestie Holland, heeft ze zich stevig gepositioneerd als een van de meest invloedrijke ‘queens’ van Nederland. Haar vermogen om een zaal op te zwepen, haar extravagante kapsels en outfits, en bovenal haar lef, maken haar uniek. Achter de flamboyante verschijning van Megan schuilt Michael: bedachtzaam, ingetogen, altijd op zoek naar manieren om door te gaan. Samen vormen ze een onafscheidelijk duo dat al meer dan twintig jaar de grenzen van drag verlegt.
Michael Schoonbrood (36) stormt het stationscafé binnen met twee enorme tassen, alsof hij zijn hele inboedel meezeult. “Sorry, het liep uit”, zegt hij, terwijl hij de tassen naast zich neerzet en na warme omhelzing gaat zitten. Zijn telefoon belandt direct op tafel. “Even kijken hoe laat de trein gaat”, mompelt hij. Maar nog geen seconde later draait hij het toestel om. Een foto in close-up. “Dit is toch geweldig? Dit ben ik hé-le-maal”, zegt hij, zijn ogen stralend van trots. Het is Megan, gefotografeerd in volle glorie tijdens een shoot eerder die dag. De rode jurk die ze op de foto draagt, zit in een van de tassen.
Het contrast tussen Michael en Megan is groot. Waar Megan het podium vult met haar aanwezigheid, houdt Michael zich liever in de schaduw. “Ik ben diegene die in een club rustig in een hoekje blijft staan en niemand aanspreekt”, zegt hij met een knipoog. “Megan? Die heeft in diezelfde club iedereen al gezoend voordat ik überhaupt mijn drankje vast heb.” Hij grinnikt, maar er is een waarheid in zijn lach. “Megan heeft alles wat ik verloren ben: lef, durf, de ongebreidelde energie. Zij is de versie van mezelf die ik niet durf te zijn.”
Rotterdamse meid
Michael is niet scheutig met woorden als het om zijn verleden gaat. “Dat is allemaal allang verteld”, zegt hij resoluut. “Maar geloof me, het was zwaar. Te zwaar naar mijn zin.” Zijn jeugd leest niet als een sprookje; eerder als een verhaal vol tegenslagen en wonden die hij niet snel blootlegt. “Ik heb meer klappen gekregen dan ik ooit had willen incasseren”, zegt hij nuchter, zonder zelfmedelijden. Maar achteromkijken? Dat doet hij niet. “Ik ben een Rotterdamse meid: niet lullen, maar poetsen. Gewoon doorgaan.”
‘Megan is de versie van mezelf die ik niet durf te zijn’
Het begon allemaal tijdens carnaval – Michael was destijds veertien jaar oud. Zijn pleegvader had een zwart jurkje met gele strikjes voor hem gekocht. Toen hij het aantrok, voelde het alsof er een nieuwe wereld openging. “Dit was geen verkleedpartij,” zegt hij. “Het was het moment waarop alles klopte. Niet omdat ik ‘vrouw’ wilde zijn, maar omdat ik eindelijk mezelf kon zijn. Die vrijheid – dát was ik.”
Die avond bevestigden andere dragqueens wat hij diep vanbinnen al wist. “‘Wat ben jij knap!’, zeiden ze. Dat gaf me een gevoel dat ik nooit eerder had ervaren. Ik wist meteen: dit is het.”
Het zwarte jurkje markeerde het begin van Megan. Geen transformatie; een bevrijding. Een openbaring van wie hij altijd al was. “Dat is voor mij de essentie van drag,” legt Michael uit. “Het draait om authenticiteit. Daarom draagt Megan mijn achternaam – iets wat in de dragwereld zelden gebeurt. Dat maakt haar uniek.”
Fucking icon!
Bij De Lellebel, een iconische dragbar in Amsterdam, zette Megan haar eerste stappen in een wereld die haar leven zou veranderen. “Het voelde als thuiskomen”, zegt Michael. “Eindelijk was ik ergens waar ik volledig mezelf kon zijn.” Wat begon als een creatieve uitlaatklep, werd al snel iets groters. “Ik sta niet op dat podium alleen om te schitteren”, vertelt hij. “Drag is zoveel meer dan glitter. Het draait om kracht, om empowerment. Ik wil mensen raken en inspireren.”
Megan’s succes liet niet lang op zich wachten. “Als ik iets doe, doe ik het goed”, zegt Michael vastberaden. “Ik had geen tijd voor middelmaat. Ik wilde een fucking icon worden.”
En dat werd ze. Met haar extravagante kapsels, sprankelende outfits en een instinctief vermogen om een zaal te grijpen, veroverde Megan niet alleen podia, maar ook de harten van haar publiek. De kroon op haar werk volgde in 2014: Miss Travestie Holland – een titel gewonnen in haar eigen Rotterdam. Voor Megan was die overwinning geen eindpunt. “Het ging nooit om de titel”, zegt Michael. “Het was de springplank naar alles wat nog moest komen.”
Stout
Haar stijl? Die kun je niet negeren. “Megan is stout”, zegt Michael met een speelse glimlach. “Ze zegt wat ze denkt, daagt mensen uit en gaat confrontaties niet uit de weg. Maar altijd met een twinkeling in haar ogen. Zelfs als ze choqueert, doet ze dat met een boodschap.” Het is een subtiele balans tussen provoceren en verbinden, tussen lef en liefde, die haar onderscheidt. Megan is geen queen die alleen met glitter strooit; ze zet iets in beweging. “Ik wil dat mensen nadenken”, zegt Michael, plotseling met vochtige ogen. “Niet alleen over drag, maar over wat het betekent om echt jezelf te zijn. Drag is een kunstvorm, maar ook een spiegel. Het laat je zien wat je normaal niet durft te zien.”
‘Drag is een kunstvorm, maar ook een spiegel. Het laat je zien wat je normaal niet durft te zien’
Na jaren in Rotterdam waagde Michael de sprong naar Antwerpen. “Voor de liefde”, zegt hij. “Maar die liefde is inmiddels voorbij.” Hij pauzeert, alsof hij de herinnering wil laten bezinken. “Antwerpen is een geweldige stad”, vervolgt hij dan. “Het is bruisend en cultureel; ik hou van die energie.” Toch blijft Rotterdam een deel van hem. “Die directheid, dat rauwe. Dat zit gewoon in me. Ik merk dat ik dat meeneem, ook hier. Het blijft een stukje van wie ik ben.” Hij lacht zachtjes. “Misschien probeer ik wel een klein beetje Rotterdam mee te geven aan Antwerpen, zonder dat het te veel wordt.”
En geheel onverwacht bood Antwerpen hem een nieuwe kans. Michael besloot mee te doen aan Miss Travestie Antwerpen, een prestigieuze competitie waar de beste dragqueens uit België en daarbuiten strijden om de titel. “Ik dacht: waarom niet? Het stond totaal niet op mijn planning, maar toen er een plek vrijviel, voelde het als een teken. De concurrentie is pittig, maar ik weet wat ik kan. Ik weet dat Megan hier net zoveel liefde kan brengen als in Rotterdam.” Hij glimlacht, opnieuw met natte ogen. “Het voelt alsof ik opnieuw mag bewijzen wat Megan in huis heeft.”
Geen perfectie maar connectie
Megan weet precies waar haar kracht ligt. “Ik ben geen danser en doe geen flikflaks, maar ik weet hoe ik een zaal moet grijpen”, vertelt Michael. “Ik voel de energie, speel erop in en trek mensen mee – dat is mijn talent. De Nederlandse nuchterheid helpt me daarbij.” Voor Megan draait het om een ding: een publiek laten voelen dat ze erbij horen. “Het gaat niet om perfectie, maar om connectie. Als mensen na afloop zeggen: ‘Je was het leukst, omdat we ons gezien voelden, omdat we onze zorgen even konden vergeten’, dan weet ik dat ik geslaagd ben.”
Voor Michael is de wedstrijd niet zomaar een uitdaging, maar een kans om meer te doen. “Ik wil winnen, absoluut”, zegt hij met overtuiging. “Maar niet voor de titel alleen. Het gaat erom wat je ermee kunt betekenen. Als ik win, wil ik die erkenning inzetten om anderen te helpen. Jonge queens die hun weg nog zoeken laten zien dat ze zichzelf mogen zijn, zonder angst. Dat is waar Megan voor staat – en waar ik voor sta.”
Hoe groot de podia ook waren waar Megan schitterde, je kunt haar net zo goed tegenkomen op een braderie, een kermis of een woonwagenfeest. Michael is er trots op dat Megan overal haar weg weet te vinden. Ze is zelfs officieel beëdigd ambtenaar en mag mensen trouwen.
“Ik voel me nooit te goed voor iets”, zegt Michael nuchter. “Ik sta nog steeds op de braderie. Mensen kunnen daarvan denken wat ze willen, maar ik weet wat het oplevert – letterlijk en figuurlijk. En als iemand me daar op veroordeelt, lach ik ze recht in hun gezicht uit.” Hij kijkt even bedachtzaam, maar voegt dan met een brede glimlach toe: “Weet je wat het is? Er is er niet één die dat in al die jaren heeft nagedaan.”
Genieten
Megan blijft onverminderd haar weg vinden, of het nu op de grootste Pride-podia is of in een klein café in Antwerpen. Aan stoppen denkt Michael voorlopig niet. “Ik zeg weleens dat de nieuwe generatie staat te popelen, en dat is ook zo. Maar eerlijk? Ik ben er nog niet klaar voor om plaats te maken. Megan heeft nog genoeg te doen.”
Lang was Megan degene die de koers bepaalde, die het tempo dicteerde terwijl Michael zich liet meevoeren. “Het ging allemaal zo snel”, zegt hij zonder opsmuk. “Ik stond ineens overal. Op tv, op de grootste podia; van TMF tot Drag Race Holland. Alles draaide om de volgende show, de volgende prestatie. Ik leefde het leven van Megan, niet dat van mezelf.” Hij pauzeert even, alsof hij de snelheid van toen probeert te voelen. “Dat vraag ik me nog weleens af: wie is Michael eigenlijk? Maar ik weet nu dat het geen vraag is die ik meteen hoef te beantwoorden. Ik heb tijd, en voor het eerst geniet ik echt.”
Hij is trots op wat Megan heeft bereikt, maar nog trotser op hoe hij zichzelf is blijven uitdagen. “Mensen denken weleens dat het me allemaal is komen aanwaaien. Dat ik een paar jaar m’n ding deed en dat het daarna wel over zou waaien. Maar nee, ik sta er nog steeds. En dat is niet toevallig; dat is hard werken.”
Voor Michael is het simpel: “Als je het niet probeert, weet je nooit wat erin zit. Je moet gewoon durven. Ja, soms faal je. Maar soms ontdek je dat je meer kunt dan je dacht. Dus mijn advies? Doe het gewoon. Het valt meestal mee.”