Als Nederlands meest gevraagde trompettist Jan van Duikeren zich ergens over kan opwinden dan zijn het wel de mensen die de hele zomer op hun plezierboot gaan zitten en er niet mee gaan varen. Begrijpelijk, stilzitten is niets voor hem. Van Duikeren speelt over de hele wereld, heeft blazerssectie Special Request Horns waarmee ze met alle vooraanstaande acts in Nederland spelen én hij heeft dit jaar een plaat uitgebracht met zijn kwartet JvD4.
Het is lekker warm in de keuken aan de Rotte, waar de plezierbootjes aan de overkant nu winterklaar worden gemaakt. We krijgen koffie en chocolade. Een groot, zwart dier snuffelt in de tuin tussen de herfstbladeren. Onze gastheer weet ons gerust te stellen: dat is het reuzenkonijn van zijn zoon.
Het wordt al snel duidelijk: we hebben hier te maken met een Rotterdammer die eruit wil halen wat er in zit. Uit de muziek én uit het leven. Zijn enorme drive om breed georiënteerd en fris te blijven heeft hem al op het podium gebracht met onder andere Candy Dulfer, Diana Ross, Lionel Richie, Trijntje Oosterhuis, Gare du Nord, Di-rect, Lonnie Smith en New Cool Collective. Om er maar een paar te noemen. Kortom, we hebben hem allemaal echt al weleens horen spelen.
De sympathieke muzikant jaagt zijn dromen na, zegt waarop het staat en vuurt zichzelf aan. “Niet zeiken, maar zorgen dat je je idee uitwerkt. Je moet weten waar je het over hebt en er dan knetterhard voor gaan. Eigenwijs zijn. Ook als je daarvoor dingen moet afzeggen.”
“Tsja, eigenlijk is alles jazz”, zegt hij nadenkend en neemt nog een slok van zijn espresso. “Als je het vermogen hebt je aan te passen aan de situatie en die om te zetten in iets moois. Dat is het, die improvisatie.”
‘Niet zeiken, maar zorgen dat je je idee uitwerkt.’
Het verhaal klopt gewoon
Van Duikeren schuwt het nieuwe niet, afgelopen jaar heeft hij samen met zijn swingende collectief JvD4 het album Dear John gemaakt. “Om de paar jaar wil ik iets nieuws doen. Samenspelen en componeren, kortom zelf echte dingen maken. Het album is een eerbetoon aan mijn vriend en drumlegende John Engels. We spelen al flink wat jaren samen”, licht hij toe. “Een album kon niet uitblijven.”
De meeste stukken heeft hij zelf gecomponeerd, zoals Tokyo Blues en Cat Walk. Ook vroeg hij John Engels welke composities hij graag op het album wilde hebben. Zo kwam Engels met onder meer Erbarme dich, mein Gott, de beroemde aria van Bach. “Dat was een mooie uitdaging”, vertelt Jan met een lach. “Maar ik geloof wel dat het gelukt is. Het verhaal klopte helemaal. Het is echt. Dat zie je ook op de hoes van het album. De foto is genomen bij John thuis in zijn kelder, de heilige plek onder zijn huis. Dat ‘echte’ dat kon je voelen, goede energie. De muziek staat daardoor voor zichzelf. Samen muziek maken is het allermooist!”
‘Iets zelf verzinnen is zo magisch!’
Het snelst componeert hij in een bepaalde gemoedstoestand. “Als iets je raakt, dan maak je andere beslissingen en ben je niet gehinderd door enige kennis. Je kunt niet voorzichtig zijn. Je zoekt meer je moment, dan krijg je meer kleur in de muziek. Iets zelf verzinnen is zo magisch!”
Hoe hij schrijft? Een idee zingt hij in, op zijn iPhone. En dan probeert hij dat “gouden ei” uit te werken in de studio. “Dan begint het gedoe”, zegt hij glimlachend. Hij zit uren in zijn studio: speelt zijn trompet, drumt, zingt, en werkt zo alles uit. Hij maakt het soms ook knetterlaat en jankt vervolgens niet de volgende dag. Hij houdt zich vast aan de gedachte: “niet zeiken, het moet swingen!” Dan staat hij op en pakt een tweede kop koffie voor ons, ongevraagd.
“Het vinyl is alweer bijna uitverkocht, maar er zijn er een paar te koop bij de Rotterdamse platenzaak Demon Fuzz op de Nieuwe Binnenweg, daar staat het album in het vak de Sure Shots”, vertelt hij trots maar bescheiden. Gelukkig is de cd nog volop verkrijgbaar.
Er helemaal voor gaan
Naast dat zijn agenda stampvol is (kijk maar op zijn website www.janvanduikeren.com) neemt hij toch de tijd om als gastdocent bij Codarts jonge muzikanten zich te helpen ontwikkelen. Van leraar Jarmo Hogendijk heeft hij ooit zelf het meest geleerd. Nu met hem te mogen samenwerken, vindt hij echt een eer. “Ik wil dat de jonge muzikanten worden wat zij willen worden en dat ze daar helemaal voor gaan. Voor mij was de keuze om echt voor de muziek te durven gaan moeilijk, maar ik ben blij dat ik het risico heb genomen. Het vak blijft altijd onzeker, je weet nooit wat er de volgende dag op je pad komt. En het leuke is dat de studenten weten dat ik niet uit mijn nek lul.”
Dat Jan van Duikeren geloofwaardig is, moge duidelijk zijn. Zo echt als hij kan spelen, zo echt is hij als mens. Vol inspiratie lopen we naar buiten. Eén ding is zeker: trossen los en als de sodemieter dat album kopen!
