Tegenover het oudste café van Rotterdam zit de oudste slijterij van Rotterdam. Tegenwoordig prijkt de naam Library of Spirits op de gevel. Een prachtige zaak met een uitstekend aanbod aan drank. Whisky, rum, gin, tequila, mezcal, wijn en nog veel meer. “Soms hoor ik van andere slijters dat ze hier inspiratie opdoen en daarna hun zaak gaan verbouwen”, zegt eigenaar Osman Ozdemir (45). Van een oubollige en wat stoffige winkel heeft Osman deze zaak omgetoverd tot een ‘drankbibliotheek’ waar de connaisseur zijn vingers bij kan aflikken.
Oude Binnenweg 111B. Volgens de verhalen is dit pand het langst van alle zaken in de stad in bedrijf als slijterij. Naar officiële documenten is nooit gezocht, maar zolang niemand het tegendeel bewijst, geloven we het graag. In 1923 zou hier een slijterij zijn geopend, later vervangen door een apotheek en een likeurstokerij. Zeker is dat de vorige eigenaar, een slijter, er veertig jaar heeft gezeten. Osman: “In 2018 heb ik de zaak overgenomen en compleet verbouwd. De systeemplaten zijn eruit gesloopt en de stellingen gaan nu tot het plafond. Zo kon ik optimaal de ruimte gebruiken.” De zaak heeft veel sfeer. Door de klassieke hoge kasten en de verschuifbare ladder lijkt het een bibliotheek. In het midden hangen sierlijke bladeren en er staat een sinaasappelboompje tussen de flessen. “Klanten zeggen dat het op een winkel in een Harry Potter-film lijkt.”
Ondernemersdrang
Dat hij één van de mooiste slijterijen van Rotterdam zou openen ging niet vanzelf. Osman is geboren in Turkije en opgegroeid aan de kust van Alanya. In zijn tuin groeiden citrusvruchten, oregano en wilde pistache. Zijn ondernemersdrang begon te kriebelen op tienjarige leeftijd: “Ik plukte wat ik kon vinden en verkocht het aan de lokale supermarkt.” Later ging hij aan de slag in de bruisende toeristische omgeving. “Ik heb daar tot mijn drieëntwintigste gewoond en gewerkt. Het is het mooiste stukje van Turkije.”
Naar Rotterdam ging hij in 2002 met zijn toenmalige vriendin: “Ik vond de Nederlandse taal best moeilijk. Ik sprak alleen Engels en Duits, maar door gewerkt te hebben in hotels kon ik wel makkelijk contact maken met mensen.” Zijn eerste zaak in Rotterdam was een kraampje op de Rosestraat waar hij snacks verkocht. Na vijf jaar begon hij een kebabzaak op de Schiedamseweg. “Dat was niet mijn droom, maar het was de snelste en makkelijkste oplossing. Mijn dochter was net geboren, ik had geen geld en moest iets. Toen ik die zaak in 2012 verkocht, heb ik een jaar niets gedaan. Al het geld was op. Horeca wilde ik niet meer, dus ik moest opnieuw beginnen.”
Hardlopers
In 2013 opende hij een kleine slijterij op de Van Oldenbarneveldtstraat. “Ik verkocht vooral hardlopers: een beetje bier en sterke drank. Mijn eerste voorraad had een waarde van 8000 euro, helemaal niks. Ik stapelde lege dozen op om het vol te laten lijken”, lacht hij. Toen de slijter op de Oude Binnenweg na veertig jaar met pensioen ging, pakte Osman deze kans en nam de winkel over. “De eerste horecaklant die ik me kan herinneren, was Café LaBru. De bartender kwam langs om drank te halen. Zijn broer Özgün is nu mijn compagnon.”
Özgün Kizilca (35) schuift aan: “Vroeger was de Oude Binnenweg niet zo’n spannende locatie. Nu komen er steeds meer nieuwe plekjes. Vanaf het station en de Westersingel begint het op te knappen en er komen meer toeristen. Niet alleen voor Sijf en Melief Bender, maar ook voor ons. Vooral de reacties van mensen die voor het eerst binnenkomen zijn leuk. Ze kijken om zich heen en denken, wauw! Als ze terugkomen voor ons advies vind ik dat geweldig.”
Özgün gaat helemaal op in de dranken: “Ik vind het vooral leuk om te kletsen over rum. Als iemand alleen standaardrum kent, dan probeer ik diegene over te halen om iets beters te proberen. Ik wil dat een klant weggaat met iets moois en met een goed gevoel.”
Eigen limoncello en orancello
Osman laat de nieuwste handel zien: “Sinds kort hebben we een eigen limoncello en orancello, genaams Myra Cello. De eigen gin Juniper Bird hebben we al drie jaar. Gemaakt met ingrediënten die in Turkije in mijn tuin groeiden.” Hij blikt nostalgisch terug: “De eerste vijf jaar in Nederland had ik heimwee. Ik miste mijn vrienden, familie en het lekkere weer. Door mijn kinderen ben ik in Rotterdam gebleven en ben ik hier gewend geraakt. Mijn dochter studeert en helpt mee in de winkel. Sommige klanten komen hier al zo lang dat het een beetje vrienden zijn geworden. En als het mooi weer is, zit ik graag aan het water met een glas wijn. Uiteindelijk blijf ik mediterraans.”