Hoge bomen met ritselende bladeren en oude gerimpelde stammen, daar houdt singer-songwriter Vivian Hoffman van. In de drie weken dat ze op krachten komt bij Rijndam Revalidatie geniet ze dagelijks van het uitzicht op een imposante bomenrij in het Museumpark. “Als ik kijk naar hoe de natuur klopt, leeft en groeit, komt de inspiratie vanzelf.”
Meer dan één zin wil ze niet wijden aan haar ziekte en revalidatie: “Dat ik sinds drie jaar MS heb met af een toe een terugval, is vooral onhandig. Het weerhoudt me er niet van groot te dromen.” Ze tokkelt op haar gitaar en zingt over de liefde. Over een paar maanden gaat ze acht zelfgemaakte nummers opnemen. “Ik hoef niet per se een hit, maar ik wil mijn muziek wel graag delen.”
Het liedje Across the water ontstond op deze plek. Af is het nog lang niet, maar het begin wil Vivian wel laten horen. Gitaar op schoot, ogen dicht en dan…
Across the water, everything seems to be fine
Across the water, everything seems to be allright
But is it really real what you believe you see
“Toen ik in de eerste week van mijn revalidatie hier aan het water zat en in het park een lachende moeder met kinderen zag, dacht ik: ik wou dat ik daar was, aan de overkant. En direct daarna dacht ik: is dat wel zo? Is het gras daar wel groener? Of is het nepgroen?”
Ze denkt veel na. Altijd gedaan. Deze plek zoekt ze ook op om alleen te zijn, te voelen en te bidden. “Gebeden van dankbaarheid voor wat ik heb en kan, voor ‘het zijn’ zeg maar.” Ze hangt haar gitaar aan haar stoel en rolt zichzelf naar binnen voor therapie. Misschien is er later vandaag tijd om verder te mijmeren.