Kloppend hart van Rotterdam

“Ik werd helemaal gek van die duiven”

Esther Wienese Tekst
Chris Bonis Beeld

Wie: Dicky Schipper Wat: Clinical advisor Waar: Hoek Mariniersweg-Groenendaal 

Wanneer Dicky opkijkt van haar keuken- en werktafel ziet ze het Potlood. Vanuit haar keuken ziet ze de kubuswoningen. “Ik kijk heel vaak naar buiten. Voor het uitzicht hè, niet om te gluren.” Als ze de indeling van haar woonkamer zou omgooien, zou ze ook de Oude Haven en het Witte Huis zien, maar dat is een no go.

Als er kinderen op bezoek komen in Dicky’s tweekamerflat aan de Laurensveste, haalt zij aan de Groenendaal-zijde haar vensterbank leeg. Dan kunnen de kleintjes daar op zitten en met hun neus tegen het raam naar ‘de gele huisjes’ kijken, zoals ze die noemen. Dat vinden ze geweldig.

Zelf gebruikt Dicky die hoek van haar huis om te lezen of tv te kijken. Daardoor ziet ze de Oude Haven en Het Witte Huis zelden. “Maar ik vind het goed zo. Ik geniet enorm van de top van de Willemsbrug. Sinds die is verlicht valt die ’s avonds heel erg op.”

Levendigheid

Door de bomenrijen aan de Mariniersweg en de Groenendaal is Dicky’s uitzicht in het voorjaar, zomer en najaar totaal anders dan ’s winters. “Het grootste deel van het jaar kijk ik tegen de kruinen van de bomen aan. In de winter zie ik de overburen en de levendigheid op straat.” Tot haar schrik zijn de bomen aan de Groenendaal begin dit jaar gekapt. “Ze waren ziek.” Wanneer de nieuwe bomen komen is nog onduidelijk.

Op haar balkon belemmert een net Dicky’s uitzicht. Ze heeft het zelf opgehangen, tegen de duiven. “Ik werd helemaal gek van het geroekoe. Ik hou van uitslapen, maar elk weekend werd ik wakker van dat rotgeluid. Ik werd er stikchagrijnig van en niets hielp. Als ik ze wegjoeg, kwamen ze terug. Naast de nep raaf gingen ze vrolijk zitten; op pinnen ook. Iemand zei dat reflecterende en draaiende dingen zouden afschrikken. Nop. Op enig moment was ik er zo klaar mee dat ik een net heb opgehangen bij mij en de buurman. Mooi is het niet nee, maar het werkt.”

Ogen

Ook als Dicky op haar werk is, geniet ze van het uitzicht. Zij adviseert verpleegkundigen over een nieuw hightech ziekenhuisbed. Op dit moment geeft ze fulltime trainingen in het Erasmus MC. Daar zijn alleen 1-persoonskamers met dichte deuren, dus het slimme bed vormt de ogen van de verpleegkundigen. “Het is heel leuk werk en op de ene afdeling is het uitzicht op de stad nog mooier dan op de andere afdeling.”