Wat ontstaat er als tijdelijkheid de ruimte krijgt in een straat in transitie? Deze portrettenreeks belicht de betrokkenen bij Pension Almonde. Dit keer: Marion Nickolai (54) die drie jaar naar een woning zocht voor ze in Pension Almonde terecht kwam. “Geen instantie die mij kon helpen. Het was een hopeloze zoektocht. Nu heb ik eindelijk weer een basis. Ook al is het tijdelijk.”
Ze is net verhuisd van de ene woning in Pension Almonde naar de andere. Gelukkig hebben Marion en dochter Lola (20) niet veel spullen en was de woning gemeubileerd. Zo redde ze het met hulp van de buren. “Tijdens de verhuizing heb ik mijn buren, een leuk jong stel, in het portiek leren kennen. Ze hielpen me met het ophangen van de lampen”, vertelt Marion. Een verademing, want, vertelt ze, het is soms lastig om aansluiting te vinden met haar Duitse achtergrond, ziekte en psychische problemen. “Een van de eerste nachten had ik mezelf buitengesloten door de kat. Toen hebben ze midden in de nacht met me zitten kletsen op de gemeenschappelijke gang. Dat doet me goed. Langzaam kom ik uit mijn isolement.”
Van alles voor elkaar naar bijstandsmoeder
Hoe is het zo ver gekomen dat Marion nergens een woning kon vinden? Dat heeft ze zich zelf ook vaak afgevraagd. Voor dit alles gebeurde, had ze een indrukwekkende carrière als sociaal pedagoge. In Frankfurt zette ze methadoncentra op voor verslaafden en ontwikkelde methodieken. Vanuit deze expertise adviseerde ze later wereldwijd gezondheidsorganisaties en op een gegeven moment werkte Marion onder andere als consultant voor de WHO. Het is een samenloop van vervelende situaties na haar scheiding.
Na 19 jaar beëindigde ze de relatie met de liefde van haar leven. Zij was als Duitse ooit met hem in Nederland gaan wonen, nadat ze samen een tijd in New York hadden gezeten. Nog dezelfde avond zette hij haar op straat. “Ik had geen been om op te staan. Trouwen en dat soort dingen vonden we destijds niet nodig. Er was niets vastgelegd. Het was zijn huis. Waar moest ik heen? Mijn vrienden en familie wonen in Duitsland. Gelukkig had ik twee goede vrienden in Rotterdam. Bij een van hen heb ik uiteindelijk bijna twee jaar gelogeerd. Mijn dochter bleef noodgedwongen bij mijn ex wonen.”
Een hel, noemt ze tijd die volgde. Van iemand met een groot huis aan de Bergweg, een goede baan en stabiele thuissituatie alles goed voor elkaar had, veranderde Marion in een alleenstaande bijstandsmoeder. “Toen ik bij mijn partner wegging zat ik in een burn-out. Daarna leken mijn klachten alleen maar erger te worden. Via de ziektewet kwam ik in de bijstand terecht. Angsten, depressie, PTSS. Alles kwam aan het licht.”
Tussen wal en schip
Ondertussen was ze – zo goed en kwaad als het nog ging – op zoek naar een woning. Maar overal waar Marion aanklopte, kreeg ze nul op het rekest. Voor de sociale huur stond ze niet lang genoeg ingeschreven. Kopen bleek onmogelijk met een uitkering. Particuliere huur heeft ze veelvuldig geprobeerd, ook al waren de meeste woningen eigenlijk boven haar budget. “Volgens mij kom je daar gewoon niet tussen als je een uitkering hebt. De meeste woningen waren rond de 1100 euro per maand en bij de overvolle bezichtigingen was het alsof de makelaars vooral tegen de tweeverdieners spraken en mij totaal negeerden.”
Haar laatste optie was antikraak. “Die verhuren weer liever niet aan mensen van mijn leeftijd! Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken.” Uiteindelijk zette ze stap naar maatschappelijke organisaties, zoals de Vraagwijzer en het Wijkteam. “Overal zeiden ze dat ik tussen wal en schip viel en dat ze me niet verder konden helpen.” Via herhaaldelijke Facebookoproepen kwam ze uiteindelijk in contact met Stad in de Maak en kreeg ze in Pension Almonde een tijdelijke woning voor haar en dochter, die inmiddels studeert. “Eindelijk wat rust,” zucht ze. “Ook al is het maar tijdelijk.”
Vanuit het pension moet ze verder zoeken. In de gezamenlijke woonkamer sprak ze met een woonconsulent van Pameijer, die de jongeren in de zorgwoningen in de straat begeleidt. “Hopelijk kan hij me helpen om begeleid te gaan wonen en mijn psychische problemen aan te pakken.”
Het lijkt een lichtpunt, maar toch valt alles haar zwaar. “Ik kwam hier met zoveel enthousiasme. Ik had de overtuiging dat ik vanuit mijn achtergrond en levenservaring veel voor Pension Almonde kan betekenen. Binnen no time werd ik zo ziek dat ik nergens mee kon helpen. Ook overleed mijn vader nog. Nu merk ik dat ik mezelf een beetje opsluit. Sinds ik hier woon, ben ik volledig uit de roulatie. Ik voel me zo schuldig dat ik niks bijdraag aan de community. Hopelijk gaat het snel beter als we eruit moeten en de zoektocht weer verder gaat.”
In Pension Almonde wonen ‘moderne stadsnomaden’, mensen die via de reguliere wegen geen woning kunnen vinden in Rotterdam of die kiezen voor een levensstijl zonder vaste huur- of koopwoning. In deze serie de uiteenlopende verhalen van de bewoners van Pension Almonde opgetekend door stadsgeograaf en tekstschrijver Daphne Koenders met de portretten van fotograaf Frank Hanswijk. Lees de andere portretten op de pagina Nieuws.