Negentien jaar terug leerden we bij Asian Glories voor het eerst wat écht Chinees en Maleis eten is. Gerechten aanpassen aan de Nederlandse smaak, dat gebeurde hier niet. En nog steeds niet. Na het verlies van de eigenaren bij de ramp met vlucht MH17, zet hun zoon Kevin Fan de zaak voort in de geest van zijn ouders. “Ik wil dat mensen zich hier thuis voelen, dan durven ze vanzelf iets nieuws te proberen.”
We spreken Kevin op een dinsdagmiddag, net na de lunch. “Sorry dat ik wat later beschikbaar ben, maar er kwam onverwacht een grote groep”, verontschuldigt hij zich. Dat het op de meest rare tijden druk is bij Asian Glories is een goed teken. “Het is hier niet groot”, nuanceert de tweeëndertigjarige eigenaar bescheiden. “Je zit bij ons vrij dicht op elkaar en veel mensen vinden dat leuk”, weet hij. “Aan het eind van de avond raken de laatst overgebleven mensen vaak met elkaar in gesprek. Dat huiselijke is echt iets van mijn moeder: “Zij zorgde altijd dat iedereen zich prettig en ontspannen voelde.”
Geen kroepoek en tjap tjoy
Moeder Fan kwam oorspronkelijk uit Maleisië en vader uit China. Zelf woonde Kevin een deel van zijn middelbare schooltijd in Maleisië, terwijl zijn ouders hier de zaak oprichtten. “Van de begintijd weet ik daardoor niet veel. Uit de verhalen weet ik wel dat gasten enorm moesten wennen. Ze verwachtten kroepoek en tjap tjoy, maar dat krijg je bij ons dus niet. Mensen zeiden vaak: ‘Dit is helemaal geen Chinees!’ Mijn ouders bleven maar uitleggen: wij presenteren gerechten die échte Chinezen en Maleisiërs lekker vinden.”
Kevins ouders ontmoetten elkaar wel ooit in een ‘klassiek’ Chinees restaurant. “Mijn moeder stond in de bediening aan de ene kant van het doorgeefluik, mijn vader in de keuken aan de andere kant. Je begrijpt hoe dat ging: op een gegeven moment stond het luikje steeds vaker open”, lacht hij. “Ze hebben nog lang voor anderen moeten werken, maar hun droom was voor zichzelf te beginnen. Maar dan wel helemaal anders. Qua gerechten en qua interieur. Geen draken aan de muur en stickers op het raam maar een verfijnde, beetje Franse uitstraling. Dat zie je nog steeds terug in onze inrichting.”
‘Je begrijpt hoe dat ging: op een gegeven moment stond het luikje steeds vaker open’
Herdenken en vooruitkijken
In 2014 kwamen Kevins ouders en oma plotseling om. Zij zaten aan boord van vlucht MH17 die werd neergeschoten boven Oekraïne. Van het eerste jaar na het ongeluk herinnert hij zich niet veel. “Ik was verdoofd, draaide puur op overlevingsdrang. Met het restaurant doorgaan was voor mij de enige keuze. Ik was mijn ouders en oma al kwijt; de zaak was het enige wat ik nog had. Dat draaiende houden was voor mij ook een verwerkingsproces. Ik ben bijvoorbeeld niet naar de ceremonie voor de nabestaanden gegaan. Werken in de zaak was mijn ceremonie.”
Ook voor de gasten was het belangrijk dat Asian Glories open bleef. “Het is toch een plek geworden waar mensen naartoe komen om mijn ouders te herdenken. Maar we zijn inmiddels tweeënhalf jaar verder en ik wil dat mensen nu weer vooral komen voor de kwaliteit.”Het klinkt misschien gek, maar Kevin is blij dat de ‘gunperiode’ langzaam maar zeker voorbijgaat: “Natuurlijk wil ik oude gasten hun herdenkingsplek niet afnemen, maar ik wil wel vooruitkijken en in beweging blijven. Daar krijg je positieve energie van. Zo verhuist ons andere restaurant, Dim Daily, binnenkort naar de Schiedamse Vest. Daar krijgen we een grote productiekeuken zodat we ook evenementen en caterings kunnen verzorgen.”
Wie weleens bij Asian Glories heeft gegeten, weet: de serveersters raden steevast het verrassingsmenu aan. “En daarmee bedoelen we geen standaardmenu dat we aan iedere tafel serveren”, legt Kevin uit. “Misschien heb je vandaag wel zin in vier gangen, dan gaan we daarmee aan de slag. Misschien wil je binnen een budget blijven, dan werken we daarmee. En om te voorkomen dat mensen per ongeluk in herhaling vallen, onthouden de meiden zo goed mogelijk wat gasten al eens hebben gegeten. Sommige gasten komen hier al jaren en hebben nooit de kaart gezien. We willen dat mensen zich bijzonder voelen als ze bij ons zijn. Die service en die spirit, daarin leven mijn ouders voort.”